Mam podobne odczucia. Film zrealizowano doskonale, z technicznej strony nie potrafię mu niczego zarzucić. Pomimo tego, film powinien wprowadzać widza w odpowiedni nastrój i w mojej ocenie robi to za mocno. Dołuje do granic bólu przez co wywołuje niesmak. Autorzy odwalili kawał roboty aby mnie zdołować, jak ich ocenić? Nie lubię być dołowany.

Przyznaję, że po lekturze "Chłopek. Opowieści o naszych babkach", "Alei włókniarek" - to jest właściwie ten sam czas, tylko w Łodzi, czy "Marty" E. Orzeszkowej plus opowieści moich babć i ich sąsiadek (w sumie "Kajś" i "Kaszebe" i "Bieżeństwo 1915") - te historie mam w sobie, mocno przytulone do serca, bliskie, choć tak mroczne; możemy chcieć odwracać głowy i zatykać uszy, jednak ta ciężka historia jest prawdziwą rzeczywistością, mroczną i ciężką. To że nie chcemy jej też świadczy o nas w jakim jesteśmy miejscu - już o wiele bezpieczniejszym i to jest jak najbardziej w porządku. Jednak warto znać dzieje przeszłe, by ich nie wpuścić do teraźniejszości, ani na milimetr. Dla mnie też było ważne to, że pokazano człowieka po wojnie, który przeżył- bo jakże mało mówi się w przestrzeni publicznej o tym, że to nie tylko wypiete piersi i odznaki, to ogromnie często potężne uszczerbki na zdrowiu, odtrącenie - tu np. ksiazka "1919" świetnie pokazuje te zjawiska.

Wszystko się zgadza, film w swoim gatunku jest dramatem. Jest doskonale zrealizowany (zdjęcia, aktorstwo, muzyka, itp.) Jak każdy dobry dramat, porusza ważny przekaz, fabuła też jest dobra, ale... "strasznie" nie podobał mi się sposób przekazu. Nie lubię krwawych horrorów, wiec nie oglądam filmów, typu "Piła", nie mam jednak problemów z horrorami SF, gdzie bardziej liczą się efekty specjalne, jest mniej krwi, a sprawcą nie jest sadystyczny człowiek, tylko jakiś obcy stwór. Wyobraźnia inaczej działa, i jest to mój wybór co chcę obejrzeć, a co nie. Dramatów (które lubię) nie dzieli się jednak na takie kategorie, gdyż najważniejsza jest w nim fabuła. W "Dziewczynie z igłą", fabuła jest dobra, ważna, ma istotny przekaz,… doszedł jednak do tego sposób przekazu do widza, i w mojej ocenie jest zbyt brutalny, albo zbyt brudny. Nie jest on przypadkowy, twórcy doskonale o tym wiedzą i nawet starają się go łagodzić pokazując zakończenie, które jest promykiem nadziei w tym brudnym syfie; obraz jest czarno biały, który też ten przekaz w jakimś stopniu też łagodzi. Pomimo tego łagodzenie tego obrazu niknie w całości i jest trudno dostrzegalne. Jestem świadom, że dwudziestolecie międzywojenne nie było piękne, tak jak dziś w większości jest przedstawiane. Dobre życie miały nieliczne elity, natomiast reszta żyła w brudzie, smrodzie i ubóstwie. Widzowie mają jednak różne stopnie wyobrażenia i sami potrafią je dostosować do odpowiedniej sytuacji. Gdyby autorzy pokazywali sceny w taki sposób, aby „zmusić widza do własnej wyobraźni”, uznałbym ten film za wspaniały. Tutaj było jednak (moim zdaniem) za dużo scen, gdzie twórcy "wyłączyli" tą wyobraźnię, gdyż pokazali to dosadnie, przez co u mnie (i nie tylko) pozostał wielki niesmak. ... To jednak, chyba jest już cecha współczesnego kina, gdzie widza uważa się za kogoś, kto nie potrafi zrozumieć tego i owego, więc należy mu to dokładnie pokazać.