Jeśli miarą prawdziwego sukcesu tego filmu, mają być emocje, które budzi w czasie
projekcji, to mój przypadek potwierdza świetnie wykonaną robotę przez Finchera. Mimo
tego, że znałam fabułę, bohaterów, śledziłam "Dziewczyną z tatuażem" w wielkim
napięciu, i ani przez chwilę nie przestawałam angażować się w przebieg fabuły.

Świetnie spisali się Rooney Mara i Daniel Craig. Trzeba być cholernie
niesprawiedliwym, żeby tak wspaniałym występom odejmować pochwał. Mara
udowodniła, że wcale nie jest gorszą aktorką od Noomi Rapace. Lisbeth w jej wersji,
pod grubą czarną skórę, kryła samotność - jedyny stan emocjonalny jaki znała.

Jak wiemy przełamać jej opory potrafił rezolutny, inteligentny dziennikarz Mikael
Blomkvist. Daniel Craig do tej pory głównie kojarzony z Bondem, wykorzystał całkowicie
możliwości płynące z grania tej roli. Trochę męski, trochę nierozgarnięty, przede
wszystkim wiarygodny.

A David Fincher zadbał o resztę. Z kilometra ten film pachnie jego warsztatem - ten sam
styl, ta sama klasa. Jego thrillery zawsze są charakterne, wyraziste, owiane nutką
tajemniczości, i tym razem swoje triki Fincher wykorzystał.

Ale myślę, że nawet tak udana amerykańska ekranizacja, nie zniechęci przeciwników do
krytyki. Ten film ma pecha, bo poprzedzony szwedzką wizją, już nie ma szans na rzetelną,
wykalkulowaną ocenę. Na dziesięć osób którym "Dziewczyna" się podobała, znajdzie się
dziesięciu innych, którzy z uporem będą gloryfikować Skandynawów. Błędne koło.

http://mojapropaganda.blox.pl/2012/01/Dziewczyna-z-tatuazem.html