O szwedzkiej książkowej trylogii „Millennium” Stiega Larssona słyszał chyba każdy, jest to powieść wciągająca, z ciekawą fabułą, bogata w detale i po prostu dobrze ją się czyta, na jej podstawie nakręcono już szwedzką wersję filmów, teraz czas na amerykańską adaptację. Trzeba powiedzieć od razu że pierwsza, szwedzka wersja filmu jest genialna, a Noomi Rapace(Sherlock Holmes2) jako Lisbeth wypada przekonywująco , właśnie tak sobie ją wyobrażałem czytając książkę.
Miałem spore wątpliwości czy odgrzewanie kotletów to dobry pomysł ale za reżyserię filmu odpowiada David Fincher, twórca Fight Club, Se7en, Benjamina Buttona i Social Network. Jego nowy film to misternie skonstruowane, skomplikowane arcydzieło które ogląda się z zapartym tchem. Choć sam film trwa 2 godziny 38 minut(pierwotnie był o godzinę dłuższy), a scen akcji jest jak na lekarstwo, to jednak fabuła jest mocno wciągająca i interesująca. W finale napięta, gęsta atmosfera sięga zenitu i …nagle, w scenie tortur pojawia się piosenka Enyi - Orinoco Flow!

Fincher jest w swoim żywiole, perfekcjonizm to jego specjalność, film jest wizualną ucztą dla oka, każdy kadr i cała scenografia są maksymalnie dopracowane. Sam scenariusz został skrócony do granic możliwości i brakuje kilku wątków, np. romans Mikaela z Vanger. Muzyka hipnotyzuje, jest mocna, porażająca i elektryzująca, odpowiada za nią Trent Reznor z zespołu "Nine Inch Nails".
Co do aktorstwa, Daniel Craig w roli reportera Mikaela Blomkvista wypada dosyć nudno i szaro, wręcz ciapowato, nie jest już takim playboyem jak jego książkowy pierwowzór, ani odważnym Jamesem Bondem z jakim go kojarzymy. Natomiast Rooney Mara jako hakerka Lisbeth Salander wypada znacznie lepiej, jest charyzmatyczna, fascynująca, niebezpieczna.
„Dziewczyna z tatuażem” to film specyficzny dla twórczości Davida Finchera, jest to kino surowe, ciężkie ale przez to mocne, brutalne i prawdziwe.