Przez jakis czas uczylam sie norweskiego i nie wydawal mi sie szczegolnie trudny. Wbrew pozorom blizej mu do angielskiego niz do niemieckiego (choc, podobnie jak w niemieckim i francuskim, pojawiaja sie rodzajniki), gramatyka jest zrozumiala, a jesli idzie o wymowe, wystarczy pojac kilka podstawowych zasad (jest kilka dziwnych glosek, ktore wymawia sie zupelnie inaczej, niz sie pisze), potem jest juz z gorki :) Podejrzewam, ze ze szwedzkim jest podobnie jak z norweskim, bo to w koncu ta sama grupa jezykow.

Jezyk Niemiecki i Angielski to jezyki zachodniogermańskie, a jezyki nordyckie należą do grupy północnogermańskiej. Wszystkie mają te same korzenie stąd podobieństwa.
Co do Norweskiego i Szwedzkiego to jeśli dobrze pamietam różnią sie od siebie w podobnym stopniu co np Polski i Słowacki.

Niewykluczone, choc wydaje mi sie, ze dunski jest bardziej podobny do norweskiego niz szwedzki. Niemniej jednak cos niecos rozumiem, kiedy slysze szwedzki (a jeszcze wiecej, kiedy widze go na pismie :))

Jesli chodzi o jezyki zachodniogermanskie idealnie widac to na przykladzie jezyka niderlandzkiego.Jest to ewidentne polaczenie niemieckiego i angielskiego.Gramatyka niemiecka plus mix slow z Niemiec i Wlk.Brytanii z mala czastka francuskiego. Chociaz gdy powiesz o tym holendrowi odbierze to jako niemily zart.

madre rzeczy prawicie, zgadzam sie w zupelnosci, zwlaszcza z Tordis, ktora twierdzi, ze wiecej zrozumie z jezyka pisanego niz z mowionego. Jasne, w kazdym jezyku tak jest ale w szwedzkim roznica jest chyba bardziej widoczna.

Pamietam mialem kiedys film szwedzki ze szwedzkimi napisami: z napisow rozumialem sporo (jakies 40 - 50 proc) ze sluchu - okragle nic. Gorzej jest chyba tylko we francuskim czy angielskim.