Twórca znakomitego, przejmującego portretu kobiety samotnej "Sue" (1997), bierze na warsztat sequel oszczędnego w środkach, lecz głośnego filmu kontrowersyjnego reżysera "Whore" i nadaje mu swojego naturalistycznego rytu, zamieniając widza w świadka niebezpiecznego życia ulicznej damy do towarzystwa. Film różni się znacząco od oryginału z 1991 roku, który też był filmem niskiego budżetu. Rezygnuje z komediowych wstawek i mało realnych/przekonujących bohaterów na rzecz koncepcji stworzenia po części dokumentalnego obrazu. Amos Kollek, który tworzył wyłącznie filmy niszowe, wypracował sobie poczucie własnego stylu, jego dzieła (wspomniany "Sue") wyróżniają się przedstawieniem miasta i ludzi z marginesu w znakomitym wyczuciu realizmu i realiów o których jest historia. Niski budżet potęguje to wrażenie przemierzania niebezpiecznych ulic razem z postaciami i jest to raczej zaleta w jego filmach, pomimo naturalizmu jaki można odczuwać w mniej przyjemny sposób, filmy Amosa, chociaż nieraz szokujące, są jakby lekkostrawne. Sequel Dziwki, bazuje na pomyśle przedstawienia biznesu prostytucji "z pierwszej ręki" (tak jak w jedynce) jednak różni się znacznie, dlatego "dwójka" w tytule przywodzi na myśl raczej zagranie marketingowe. Bohaterem opowiadającym, a raczej starającym się opowiedzieć historię dziewczyn w filmowej fabule jest pisarz, który umawia się z prostytutkami na przeprowadzenie wywiadu i odkrywa ich fascynujące historię na potrzeby powstającej książki oczywiście (w tej roli sam reżyser). Postaciami udzielającymi mu wywiadu są najczęściej prawdziwe prostytutki, które zgodziły się wziąć udział w filmie i trzeba przyznać że każda z tych dziewczyn wypada znakomicie. Nie wiem czy opowiedziane historie są ich prawdziwymi (raczej nie) ale emocje są realne tak samo prezencja oraz to że niektóre z nich są na haju w faktycznych scenach rozgrywających się w filmie. Jest to połączenie dokumentu z filmem stricte fabularnym i wplecione zostało prawdziwie sprawnie, tak że czytając napisy końcowe o rolach "As herself" widz może być zaskoczony, lecz z pewnością nie zadziwiony, gdyż każda z nich jest na ekranie prawdziwa. Fabuła poza wspomnianymi wywiadami potrafi wciągnąć, zaserwować emocjonalną przejażdżkę i zaszokować drastycznym finałem. Nie licząc prawdziwych dziwek, role główne, zagrane przez profesjonalne aktorki wypadają bardzo dobrze, widać również fascynację dziedziną psychologii, z którą twórca ma mocne konotacje. Technicznie jest raczej tak jak można się spodziewać po mocno budżetowym filmie. Muzyka, montaż, zdjęcia to nic specjalnego, jednak reżyser potrafi sobie z tym radzić, stawiając narrację na pierwszym miejscu, no i ukazując to miasto w przejmujący sposób, tak że ten "brud" nawet nieźle się chłonie.