film nawet wzruszjacy, szczególnie scena, w której Edi oddaje dziecko jego matce. Opowiada w ogólności o człowieku, który przyjmuje świat takim jakim jest i nie próbuje w żaden sposób ingerować w swój los. To się wydaje nieco nienaturalne. Myślę, że kreacja takiego bohatera jest dość nierealna. Każdy człowiek zastanawia się co bedzie dalej, jakie mogą być skutki postawy, czy czynu. Fakt Edi zastanawiał się nad przyszłością chłopca (szkoła, wesele), ale raczej w chrakterze marzeń. Ogólnie film daje do myślenia. Motyw przekładanie jakości życia na ilość telewizorów jest w pewnym sensie krytyką rozrzutności. Dlaczego gdy chcemy mieć coś nowego, nawet jeśli to co już mamy jest dobre nie możemy się chwilkę zastanowić, że kogoś innego nie stać nawet na bardziej podstawowe rzeczy...