Bez często spotykanego ostatnio różnorakiego syfu wciskanego dzieciom podprogowo (chociaż są tacy co na siłę i tu by coś znaleźli).

Idąc do kina z 9 letnią córką byłem raczej sceptycznie nastawiony. Mało opinii i taka sobie ocena sugerowała spodziewać się średnio udanej produkcji.

Koncepcja rozwoju akcji jest jakby żywcem wyjęta z filmu Kontakt (1997). Główny bohater po stracie rodziców bez reszty oddaje się nasłuchowi kosmosu w celu nawiązania kontaktu z cywilizacjami pozaziemskimi. W wyniku różnych zdarzeń zostaje ostatecznie ściągnięty na planetę, na którą ściągani są także przedstawiciele innych cywilizacji z równych części wszechświata. Od tego momentu fabuła "Elio" już idzie swoją drogą. Zaczyna się konflikt dobrych ze złymi. Brzmi jak uklepany schemat, jednak akcja toczy się ciekawie, a zakończenie to nie typowa wygrana dobra ze złem. To wygrana wartości i uczuć.

Nigdzie nie było powiedziane kim byli i jak zginęli rodzice Elio. W początkowych scenach chłopiec ściska w ręku dwie figurki lego, przedstawiające postacie w skafandrach, które zapewne symbolizują jego ojca i matkę. Można się domyślać więc, że byli astronautami i być może zginęli w nieudanej misji kosmicznej.

Córka dobrze się bawiła, chociaż niektóre sceny mocno ją emocjonowały.
Teoretycznie animacja jest w kategorii wiekowej 6+, ale uważam że jest bardziej odpowiednia dla 8+.