the man with a harmonica strikes back; trzy razy joł, cztery razy tak, rezygnacja z narracyjnej łatwizny odhaczania kolejnych kluczowych punktów życiowego programu, wypełniania kolejnych kolein ziemskiej pospolitości - typu matka, ojciec, żona, dzieci - mozaikowych popisów na stole montażowym oraz pozytywnego zaprzymiotnikowywania bohatera na śmierć w co drugiej wypowiedzi czyni z tego dokumentu rzecz nieomal wywrotową.

w związku z powyższym trochę za mało tu tytułowego w charakterze człowieka.. po prawdzie to nie ma go wcale, ale taki zapewne był zamysł - all play and no life make a chronic workoholic - życie ukazane wyłącznie przez pryzmat pracy, pracy, pracy.. która w niektórych latach sięga aż tysiąca ośmiuset procent normy (jeden film rocznie biorąc tu za normę). a więc gratka dla łowców dźwięków: 99% poezji, 1 konieczny % prozy.

spore wrażenie robi na mnie ten zabieg, to podejście, w którym o człowieku opowiada się wyłącznie przez pryzmat tego co ów człowiek stworzył. może to i lepiej, może właśnie tak powinno być? opowieść o człowieku jako takim utonęłaby w banałach, w schemacie, w ogólnikach znanych skądinąd z niemal każdej biografii - alkoholu, narkotykach, dzieciach, wnukach, prawnukach, kochankach, rozwodach, złamanych serduszkach, załamaniach, chorobach nerwowych, i tak dalej, i tak dalej, oczywiście przy odpowiednich wiatrach północno-zachodnich.. zamiast tego skale, tony, basy, półbasy, ćwierćbasy, kiełbasy, podwójne basy, potrójne basy, kontrapunkty i chorały, i tak dalej, i tak dalej.. plus kolejni reżyserzy, którzy najpierw się nie zgadzają, potem się obrażają, zaś na końcu biją pokłony.. koncentracja na życiu uczyniłaby z tytułowego jednego z wielu, koncentracja na dziele czyni go w zasadzie nieśmiertelnym. i taki jak mniemam był zamysł tornatore. i to jak mniemam będzie zarazem największą zaletą tego dokumentu - harmoszka jako niebiański wzorzec znacznie ważniejsza niż ziemianin człowiek..