Niestety rozczarowanie. Pierwsza Epoka lodowcowa, chociaż nie była tak innowacyjna i znakomicie wyreżyserowana jak Shrek to jednak była bardzo dobrym filmem animowanym, z ciekawą historią i oryginalnymi postaciami. Niestety dwójka jest obciążona wszelkimi wadami typowego sequela.
Historia jest dość banalna i stanowi jedynie pretekst dla kolejnych scenek sytuacyjnych. Brak pomysłów na ciekawą historię. Ewidentnie widoczne biblijne nawiązania (arka Noego, wyprowadzenie Żydów z Egiptu) nie zostały należycie wykorzystane. Są tylko pretekstem. W filmie tak naprawdę niewiele się dzieje. Odwilż jest raczej serią skeczy.

Postacie, które były wcześniej nadal są interesujące, ale już mniej zabawne. To wada miernego scenariusza. Tym razem nie popisał się też Bartosz Wierzbięta tworząc polską wersję językową. Większość dialogów jest mało śmieszna, bądź nie śmieszy w ogóle. Przesadził też w przystosowywaniu tekstu do polskich realiów. W pewnym momencie jeden z bohaterów pyta: Naprawdę? A drugi odpowiada: Naprawdę. A widzowi ciśnie się już na usta cytat ze Shreka: Serio, serio…
Najbardziej komiczna oczywiście jest wiewióra gnająca za swoim upragniony niedostępnym orzeszkiem. I to akurat największa zaleta sequela. Ale to motyw żywcem skopiowany z części pierwszej.

Akcja jest przewidywalna. Nie ma tez ciekawych antybohaterów. Bo na pewno nie są to krwiożercze ryby, które pojawiają się tylko na chwilę, stanowią kolejną scenkę rodzajową.
Nadmiar nowych zwierząt nie służy filmowi. Więcej, bardziej kolorowo nie znaczy lepiej. W tym przypadku sprawdza się ta stara prawda. Odwilż zatraciła to co miała w sobie Epoka lodowcowa - poruszającą, ciekawą historię, ciekawe postaci i ich trudne wybory. To był film o wartości przyjaźni, przełamywaniu samotności, podejmowaniu trudnych wyborów. Tymczasem Odwilż to tylko grupka scenek rodzajowych, które nawet niespecjalnie są śmieszne. Drugiej części Shreka udało się wybronić. Szkoda, ze w przypadku Odwilży jest inaczej.