Film ma formę paradokumentu. Akcja toczy się 12 lat po wielkiej epidemii, która spustoszyła świat. San Francisco zamieszkuje tylko 189 osób. Dwóch młodych mężczyzn korzystając z baterii ładowanych ogniwami fotowoltaicznymi uruchamia cyfrową kamerę i realizuje film dokumentalny, składający się z wywiadów z członkami społeczności. Ludzie ci z powodu rzadko spotykanej odporności nie zachorowali. Część z nich współpracuje żyjąc w opustoszałym mieście, inni wolą żyć sami i tylko sporadycznie wchodzą w kontakt z innymi. Jedni radzą sobie psychicznie w nowej sytuacji i żyją normalnie, inni wciąż nie mogą otrząsnąć się z traumy. Poznajemy m. in. dwóch męźczyzn kursujących między wspólnotą z San Francisco i innymi grupkami ludzi w okolicy na rowerach, myśliwego, mężczyznę handlującego znalezionymi w opuszczonych domach rzeczami i grupę kobiet wspólnie prowadzących dom.