Wyczytałam w którejś recenzji, że ludzie są w tej części jedynie elementem scenografii. Zauważyłam gdzieś, że komuś za
mało było Oldmana. Ktoś napomkną, że brak tu obrazu ludzkiej pychy...
Zacznę od tego, że ludzie nie są tu wcale elementem scenografii...Są drugą stroną napędzającą cały konflikt. Są cichą
natrętną narracją którą słyszymy z boku. Nigdzie co prawda nie widzimy tych wszystkich "złych cech" człowieka. Jego
chęci do dominacji, jego przekonania o swojej "niezaprzeczalnie największej wartości" którą oczywiście należy
akcentować siłą by pokazać swoją wysoką pozycję ponad wszystkim co powinno w ludzkim mniemaniu być"gorsze", a
przecież kino amerykańskie tak chętnie i wyraźnie akcentuje to zwykle w tego typu filmach. Tutaj cała ta pycha i
nieporadność kiedy świat staje do góry nogami, pokazana jest w dialogach...zarówno tych wypowiedzianych jak i tych
bezgłośnych. Nie jest wpychana nam na siłę, a serwowana w miniaturowych, niemal niedostrzegalnych porcjach. Fakt
faktem, że to małpy dochodzą do głosu w tej części, spychając ludzi niejako na dalszy plan... Ale także w tej części, małpy
stają się w końcu prawdziwym odzwierciedleniem ludzkości. Tak więc nie potrzeba wałkować nam już definicji
"człowieczeństwa" na podstawie tłumu ludzi czy poszczególnych jednostek. Dość już jednak o tym zagadnieniu. Na co
jeszcze należy zwrócić uwagę, to perfekcyjne w każdym calu efekty specjalne/cyfrowe (tutaj przydałby się w końcu
porządny podział). "Ewolucja planety małp" pod tym względem jest istnym rajem dla oczu i byłabym głęboko zdziwiona
gdyby nie doceniła tego Akademia Filmowa.
Na koniec napiszę jeszcze coś od siebie... Film odpowiada w zasadzie na jedno istotne pytanie. I dlatego moim
zdaniem, wygląda on tak a nie inaczej... Kiedy małpa staje się człowiekiem?