Weterean z Wietnamu bierze sprawiedliwość we własne ręce i wypowiada wojnę nowojorskim gangom. Schemat stary jak świat, jednak "Exterminator" cieszy się statusem kultowego klasyka. Przynajmniej w niektórych kręgach. Zadecydowała o tym zapewne spora dawka brutalności (cenzorzy wyjątkowo chętnie cieli zwłaszcza otwierającą sekwencję starcia w "dżungli"), jak i wartka akcja, gwarantujące mocne doznania podczas seansu. Tak było przed laty, w erze poczatków VHS. Dzisiaj to po prostu kolejna produkcja klasy B, jakich powstało wówczas na pęczki. Niski budżet widać gołym okiem, choć twórcy usilnie starają się nadać całości pozory profesjonalizmu. Na ekranie dzieie się wprawdzie dużo, ale napięcie jest praktycznie zerowe, bo fabuła toczy się po prostu od jednego starcia do następnego. Aktorstwo, jest, powiedzmy, średnie: w niektórych przypadkach lepsze, w innych gorsze, z przewagą tego drugiego. Najstraszniejszy jest sam odtwórca roli głównej, który wygląda jak połączenie Paula McCartneya z Jamesem Cameronem. Wiem, że to obleśne, co piszę, ale taki własnie jest ten typ - obleśny. Nic dziwnego, że nie zrobił kariery na miarę Sly'a, Arniego czy choćby nawet Dolpha...
KOmu mozna polecić "Exterminatora"? Głównie chyba tym, którzy przepadają za estetyką grindhouse'u przełomu lat 70- i 80-ych lub tęsknią za serią "Życzenie śmierci". Tylko tutaj życzenie jest bez wąsa.