Niebywały film. Niemal bez akcji, dłużyzny, banalne sceny, mało dialogów, żadnych wysmakowanych estetycznie scen czy widoków, a jednak przez półtorej godziny nie pozwala się oderwać od ekranu. To wielki talent Jónssona, który tak wykreował postać głównego bohatera, że od razu go lubimy, patrzymy na świat jego oczami i wchodzimy w jego rolę. O wybitnej reżyserii można mówić niekoniecznie wtedy, kiedy Godzilla szaleje na ekranie, albo podwieszony Ethan Hunt kradnie supertajne dane, ale właśnie w przypadku takiej historii jak ta, w której prawie z niczego Dagur Kári zrobił niesłychanie wciągającą - przejmującą, smutną, ale i optymistyczną - opowieść. I ten pierwszy uśmiech Fusiego w ostatniej sekundzie filmu - mistrzostwo.