Wielkie nazwisko, wysoka ocena, doskonałe opinie krytyków. To przekonuje do obejrzenia.
Natomiast wrażenia po seansie: nudny tendencyjny scenariusz, sztuczność, wizualnie nic specjalnego, aktorsko też różnie (Williams pokazała aktorstwo, Dano zupełnie nijaki, główny aktor co najwyżej poprawny).
Film będący autobiografią mistrza, opowiadający o jego dzieciństwie i początkach drogi twórczej wręcz prosi o to żeby naładować go ładunkiem nostalgii i liryki. Tego właśnie oczekiwałem po twórcy "Listy Schindlera" czy "Imperium słońca". Ale niestety, tutaj tego nie znajdziemy.
Postaci są bardzo przerysowane i nie było by w tym nic złego gdyby był to zabieg celowy mający pokazać młodość oczami dziecka i wizję lat 60' z własnej pamięci. Ale film jest rzeczowy i suchy więc zabieg zupełnie nieudany i niespójny.
Irytujące jest wyniesienie samego siebie na piedestał: młody niezrozumiany geniusz, będący głosem moralności i rozsądku w rodzinie, sprawiedliwy wśród narodów świata w szkole, pracowity, pełen pokory, nowocześnie sceptyczny. Ideał. Jest to przemądrzałe i pyszne.
Czytałem też wielkie słowa o Lynchu w tym filmie. Uwielbiam Lyncha, ale nie przesadzajmy - czy wszystko co zrobi geniusz, nawet jak siądzie i pierdnie to jest od razu niebotyczny spiżowy pomnik? Gdybym nie wiedział, że to Lynch to była by to scena jak każda inna w tym filmie. Lynch ma wielką charyzmę, to fakt, ale imho nic tutaj wielkiego nie zbudował.
Przykre jest to jak mocno w tym filmie Spielberg dowalił chrześcijanom za pomocą wątku Moniki - jest to wyszydzone, z olbrzymią ironią i wyższością, Nie twierdzę, że chrześcijanie są święci i nie wolno złego słowa powiedzieć, tylko że widać tutaj u Spielberga jakąś złośliwą celowość i widoczne jest to tym bardziej na tle ogólnego klimatu filmu, gdzie eksponuje się raczej wyrozumiałość dla człowieka.
Podsumowując: Spielberg się zestarzał, najlepsze lata już dawno ma za sobą, ale gorsze że tego nie widzi i nie wie, że lepiej już zejść ze sceny.