Facet z ogłoszenia Pressbooks

Randki nigdy nie należały do spraw najłatwiejszych. Nasze odwieczne poszukiwania tej drugiej połówki to zawsze trochę rozczarowań, nieco więcej zszarpanych nerwów, a także odrobina ślepego trafu dla tych, którym się w końcu udaje. Dzisiejsza wersja tej gry może być mieszanką stron internetowych, obiadów jedzonych w pośpiechu i hord przyjaciół lub krewnych znających osobę, która będzie dla ciebie „idealna”. Trzydziestokilkuletnia przedszkolanka, Sarah Nolan (DIANE LANE), rozwiodła się osiem miesięcy temu, co dla jej rodziny wydaje się już „bardzo dawno temu.” Mając na względzie wyłącznie jej dobro i kierując się jedynie dobrymi intencjami, zwierają szyki chcąc przekonać ją do porzucenia pidżam i powrotu do świata randek. W wysiłkach tych przodują siostry Sarah, Carol (ELIZABETH PERKINS) oraz Christine (ALI HILLIS), gotowe przedstawić potencjalnych kandydatów, oraz owdowiały ojciec Bill (CHRISTOPHER PLUMMER), wspaniały przykład na to, że internetowe randki mogą zakończyć się sukcesem. Bill niedawno zaczął spotykać się z Dolly (STOCKARD CHANNING), którą poznał w Internecie, a jego córki nie są już w stanie zapamiętać imion innych kobiet, poznanych w ten sposób przez ich ojca. Carol i Christine, podszywając się pod Sarah, umieszczają jej profil stronie perfectmatch.com, dołączając wiadomość: - Smakowita, zmysłowa, czarująca i zabawna, rozwiedziona kobieta szuka mężczyzny, z którym spędzałaby noce pod rozgwieżdżonym niebem. Musi lubić psy. – Pozostaje już tylko czekać na oferty. Sarah czeka teraz seria randek z wybitnie potwornymi kandydatami, a także jedna z kimś, kto wydaje się całkiem obiecujący – mowa o intrygującym i nieco dziwnym konstruktorze łodzi, Jake’u Andersonie (JOHN CUSACK), idealiście widzącym sprawy sercowe przez pryzmat Doktora Żywago. Jake jest jednak nieco zbyt żywy, być może pragnie czegoś więcej, niż Sarah może mu w tej chwili zaoferować. W międzyczasie w pracy pojawia się kolejna okazja - Bob Connor (DERMOT MULRONEY) świeżo po separacji ojciec jednego z dzieci, którymi opiekuje się Sarah. Czarujący i opanowany Bob zdaje się być tym idealnym mężczyzną. Ale czy to nie nazbyt piękne, by było prawdziwe? Wyreżyserowany przez dwukrotnego zdobywcę nagrody Emmy Gary’ego Davida Goldberga na podstawie własnego scenariusza film pt. Facet z ogłoszenia oparty jest na bestsellerowej powieści Claire Cook. Opowiada o pełnych humoru i problemów, kończących się happy endem, perypetiach kobiety, która na nowo odkrywa uczucia i próbuje zawierzyć swoim instynktom. Robi to, ponieważ – jak podkreśla to jej rodzina - nie warto obrażać się na miłość. Warner Bros. Pictures przedstawia film firm UBU/Team Todd Facet z Ogłoszenia, w którym w rolach głównych występują Diane Lane oraz John Cusack. W pozostałych rolach Dermot Mulroney, Elizabeth Perkins, Stockard Channing oraz Christopher Plummer. Film wyreżyserował Gary David Goldberg, producentami filmu są Suzanne Todd, Jennifer Todd oraz Gary Goldberg. Scenariusz napisał Gary David Goldberg w oparciu o powieść autorstwa Claire Cook. Producentami wykonawczymi filmu są Brad Hall i Ronald G. Smith. Zdjęcia John Bailey, kierownictwo produkcji Naomi Shohan, montaż Eric Sears oraz Roger Bondelli. Muzyka Craig Armstrong. Facet z Ogłoszenia będzie rozpowszechniany na całym świecie przez Warner Bros. Pictures, firmę należącą do koncernu Warner Bros. Entertainment Company. http://www.mustlovedogsmovie.com

- Chcieliśmy pokazać jak pewna kobieta szuka miłości w naszym coraz bardziej zagonionym świecie – mówi Gary David Goldberg, reżyser komedii romantycznej Facet z Ogłoszenia, opartej o scenariusz napisany przez niego na podstawie bestsellerowej powieści Claire Cook. Goldberg, który obok Suzanne i Jennifer Todd jest także producentem filmu, mówi: - Sarah Nolan to kobieta, której życie ułożyło się nieco inaczej, niż to sobie wyobrażała. Jest teraz w okresie przejściowym. Musi zebrać w sobie odwagę, by ponownie zmierzyć się z rzeczywistością i ze światem, który ani specjalnie nie rozpieszcza, ani specjalnie nie wybacza. To niegościnne, a zarazem zabawne miejsce, pełne ludzkich, znanych nam wszystkim rozterek. Problemy tego rodzaju nie są obce Goldbergowi, w którego karierze filmowej pojawiają się tematy rodzinne, miłosne, traktujące o dorastaniu, zerwaniach oraz zaczynaniu wszystkiego od nowa – czemu zawsze towarzyszy doza zdrowego humoru. Goldberg jest twórcą telewizyjnych seriali The Bob Newhart Show, Alice oraz M*A*S*H, scenarzystą i producentem Lou Grant, a także autorem seriali Family Ties oraz Spin City. Za Lou Grant otrzymał nagrodę Emmy, kolejną Emmy i cztery nominacje do tej nagrody przyznano mu rok po roku za serial Family Ties. Otrzymał także nominację do Emmy za kierownictwo produkcji cieszącego się uznaniem krytyków serialu Brooklyn Bridge. Innym filmem Goldberga, w którym znajdujemy idealne połączenie dowcipu i nastroju nieco bardziej poważnego był zrealizowany w 1989 roku Tato, w którym w rolach głównych wystąpili: Jack Lemmon oraz Ted Danson. Zagrali ojca i syna, którzy po latach kłótni powoli odnajdują drogę ku sobie. Goldberg nie szukał akurat żadnego tematu do filmu, kiedy do rąk wpadła mu książka Must love dogs. Przebywał wówczas w swoim domu, znajdującym się małej miejscowości w stanie Vermont. Jak sam mówi – Praktycznie wycofałem się z zawodu, żyłem sobie spokojnie z dala od świata spotkań, sesji castingowych oraz telefonów natrętnie dzwoniących o czwartej nad ranem. -Pewnego dnia zatrzymał się przed księgarnią, w której ujrzał powieść Claire Cook, wydaną przez Literary Guild Book Club, którą obsługa sklepu wybrała na książkę tygodnia. Czytając ją śmiał się na głos. Nie minęło wiele czasu, a już rozważał przerobienie jej na scenariusz i wykupienie praw do filmu. - Claire doskonale uchwyciła ten moment - przyznaje Goldberg, mając na myśli tę surrealistyczną, porozwodową ciszę. Mówi – Jesteś wtedy nadal w szoku, poza światem. Twoja wiara w siebie jest nadszarpnięta i nie umiesz dokonywać dobrych wyborów. W takim właśnie momencie poznajemy Sarah. Entuzjazm Goldberga podzielają znane ze swej przebojowości partnerki produkcyjne – i zarazem siostry – Suzanne i Jennifer Todd, producentki filmów Memento (laureat nagrody Independent Spirit Award z 2002 roku oraz nominacji do nagrody Film Roku AFI), Boiler Room oraz cieszącej się niesamowitą popularnością seria Austin Powers. Suzanne w roku 1997 była współnominowana do nagrody Emmy za doskonale przyjęty film stacji szeroko HBO If These Walls Could Talk, jej siostra otrzymała podobną nominację w roku 2000 za sequel If These Walls Could Talk 2. - W przeciwieństwie do wielu innych komedii romantycznych, które opowiadają o wydumanych sytuacjach i postaciach - zwraca uwagę Suzanne Todd - Facet z Ogłoszenia kreśli dowcipny obraz prawdziwych postaci i rzeczywistych sytuacji. - To słodki, szczery film mówiący o tym jak się pozbierać - mówi Jennifer Todd. – Dodatkowo, i ja i Suzanne zwróciliśmy uwagę na świetnie oddane zachowanie książkowych sióstr, niezwykle autentyczne, doskonale odzwierciedlające życie. W trakcie wspólnej pracy wiele osób mówiło nam, że chciałoby pracować razem z rodzeństwem, że to wspaniały pomysł. Inni mówili coś zupełnie przeciwnego, że nie potrafią sobie wyobrazić, jak możemy wspólnie pracować i rozmawiać ze sobą po tych wszystkich latach. Wszyscy mówią, oczywiście, na podstawie własnych doświadczeń. Taką sytuację mamy właśnie na samym początku filmu, kiedy poznajemy rodzinę Sarah, której członkowie żywo interesują się wszystkim, co dzieje się u każdego z nich. Ponieważ Goldberg nie ma sióstr, w tej kwestii zdał się całkowicie na siostry Todds, szczególnie w scenach pokazującą nieco zaciekłą, lecz jednak pełną pozytywnych uczuć, grę pomiędzy Sarah i jej dominującą siostrą Carol, które zagrały Diane Lane oraz Elizabeth Perkins. – Dzięki nim wiedziałem jak zachowują się siostry - mówi Goldberg o swoich współproducentkach. –Były takie chwile, gdy Diane i Elizabeth pracowały nad jakąś sceną, a Jennifer albo Suzanne mówiły – „cóż, my zrobiłybyśmy inaczej”, „ja powiedziałabym jej to” – dzięki nim te sceny są tak prawdziwe. - Mnie interesuje ten rodzaj komedii, który jest osadzony w rzeczywistości - podkreśla Goldberg. – Taka, której widzowie śmieją się z rzeczy im znanych. Czekam na śmiech wywołany przez zdarzenia, które nie są nam obce, gdzie odnajdujemy samych siebie, naszego brata lub siostrę czy też przyjaciół. Chodzi o to, żeby móc śmiać się ze swoich własnych przywar, wiedząc, że dzielisz je z wieloma innymi osobami. Mimo wszystkich problemów Sarah z całą pewnością nie jest sama. Jej kochająca rodzina nigdy by na to nie pozwoliła. Sarah już o wiele za długo nie była na żadnej randce, dlatego jej rodzina postanawia coś z tym zrobić. Na początku filmu, osiem miesięcy po rozwodzie Sarah, widzimy jak cały klan – rodzeństwo, szwagrowie i bratowe oraz patriarcha Bill – koczują w jej kuchni gotowi do interwencji, uzbrojeni w nazwiska wszystkich wolnych facetów, o których pamiętają, a do tego zdjęcie czy dwa modeli z czasopism, by czerpać z nich natchnienie. - Samotna kobieta, taka jak Sarah, dałaby sobie radę po prostu chodząc do pracy, wypełniając sobie czymś dni bez konieczności myślenia o sprawach sercowych. Lecz jej kochająca rodzina, mając na względzie wyłącznie jej dobro, zmusza ją do zastanowienia się nad tym, co dzieje się w jej życiu (a raczej nad tym, czego w nim brakuje) - wyjaśnia Suzanne Todd. –Dzięki im problem jej randek nabiera zupełnie nowego wymiaru. - To bardzo zżyta, duża irlandzka rodzina, w której każdemu wydaje się, że najlepiej wie, co jest dla ciebie najlepsze, o czym – oczywiście - nie omieszka cię powiadomić. W tej chwili jej rodzina uważa, że Sarah za dużo czasu spędza w domu, musi zacząć wychodzić, musi znaleźć sobie nowego faceta - mówi Lane, która uważa, że grana przez nią postać jest poturbowana przez życie, nieco rozczarowana, jednak nie traci optymizmu. Aktorka, doceniana za szereg ról dramatycznych w filmach takich jak A Walk on the Moon, Gniew oceanu, My Dog Skip, za rolę w filmie Lonesome Dove została nominowana do nagrody Emmy. Pamiętamy ją z niedawnego filmu Niewierna, za rolę, w którym otrzymała nominacje do Oskara i nagrody Złotego Globu. Lane była również gwiazdą zrealizowanej w roku 2003 komedii romantycznej Pod słońcem Toskanii – aktorka z zadowoleniem przyjęła możliwość powrotu do gatunku filmowego, w którym, dzięki swemu poczuciu humoru, doskonale nawiązuje kontakt z widzami. - Naturalne skłonności komediowe Diane, grającej Sarah, idealnie pasują do przezabawnego scenariusza Gary’ego, przedstawiającym perypetie nowoczesnej kobiety poszukującej miłości oraz swojej drugiej połówki w świecie cierpiącym na ich niedostatek - mówi Jennifer Todd. –Ma doskonałe wyczucie czasu, a z jej komentarzy w roli Sarah przebija się osobowość aktorki. - Sarah to dobra dziewczyna – mówi Lane. - Była gotowa pozostać w małżeństwie, choć nie było w nim już żadnych fajerwerków, zdziwiła się, więc bardzo, gdy jej mąż powiedział, że chce rozwodu. Prawda jest taka, że nigdy nie znalazła miłości swojego życia. Ale w Sarah najlepsze jest to, że – pomijając jej obecny stan umysłu oraz fakt, że gdyby nie miała pracy to przez miesiąc chodziłaby w pidżamie – jest otwarta na nowe możliwości. Gotowa jest zacząć od nowa, a to najważniejsze. – Trzeba ją tylko leciutko popchnąć…

Siostry Sarah, Carol i Christine, nie zadowalają się już statusem jej doradczyń do spraw sercowych - postanawiają naprawdę wziąć sprawy w swoje ręce. W imieniu Sarah zakładają konto na stronie perfectmatch.com, do którego dołączają prowokujący opis oraz fotografię z chwili ukończenia liceum – w birecie i todze. (Na swoją obronę mają to, że było to jedyne zdjęcie, jakie znalazły, na którym nie było jej byłego męża). Zapytana o to, co zrobiłaby, gdyby ktoś zrobił jej coś takiego, Jennifer Todd wydała z siebie okrzyk -Okropność! Przyznała potem jednak, że wraz z Suzanne zamieściły w Internecie na podobnej stronie profil swojej przyjaciółki. Producentka podkreśliła jednak, że różnica była znaczna – Nasza przyjaciółka doskonale widziała, co robimy. Prawdę mówiąc, w obecnych czasach nie ma w tym niczego szalonego. Suzanne dodaje – Na pierwszy rzut oka nie jest to specjalnie romantyczne, ale ulega to zmianie, kiedy spotkasz tę właściwą osobę. Kiedy widzi się jak wielu ludzi poznało się i pobrało dzięki Internetowi, można powiedzieć, że jest to romantyzm na dłuższą metę. W ramach przygotowań do projektu Goldberg konsultował się z Susan Page, autorką książki If I’m So Wonderful Why Am I Still Single?, która poinformowała go, czego może spodziewać się osoba świeżo po rozpadzie związku. - Susan uważa, że istnieje podobieństwo między ludźmi szukającymi teraz miłości, a tymi, którzy szukali pracy w czasach Wielkiego Kryzysu w Ameryce– mówi reżyser. -Tradycyjne metody poznawania ludzi minęły. Tego typu społeczeństwo już nie istnieje. Pojawiły się nowe możliwości, Internet, który dla wielu z nas jest nadal czymś obcym. To tak, jakby dookoła Sarah kręciły się pary w tańcu, do którego ona nie zna kroków. Twórcy filmu zgodzili się, że współczesna historia o randkach nie może pomijać Internetu. – To nieodzowny element - mówi Goldberg, który wprowadził to medium do opowieści. W wersji książkowej wykorzystywane są gazety z ogłoszeniami towarzyskimi. - Randki w Internecie są fascynujące - mówi Suzanne Todd. – Możesz dokładnie określić kryteria poszukiwania, wiek, wzrost, zainteresowania, religia – praktycznie wszystko. Nigdy jednak nie dowiesz się, czy zadziała pomiędzy wami chemia, mimo że ten ktoś ze zdjęcia wydaje się być tą idealna osobą. Goldberg zauważa także, że – W Internecie bardzo realne jest ryzyko zetknięcia się z oszustwem. Dodaje jednak, że wszelkiego rodzaju zastrzeżenia nieodzownie łączą się z romansem, więc tak naprawdę nic się nie zmieniło. – Oszustwo zawsze było oszustwem i nie zanosi się, żeby zniknęło. Podobnie, zawsze znajdą się jakieś diamenty czekające na swojego odkrywcę. Niezależeni od tego, czy do spotkania dochodzi za sprawą ogłoszenia w gazecie, w komputerowej sieci, czy też dzięki pomocy kuzyna sąsiada dentysty dobrej ciotki, zasady pozostają niezmienne od czasów, gdy babcia debiutowała na balu wydawanym przez lokalne stowarzyszenie dobroczynne. Ostrożność popłaca. Jak i poczucie humoru. Elizabeth Perkins (Między nami jaskiniowcami, Psy i koty, Gdzie jest Nemo?), która w filmie występuje w roli Carol, opisuje typowo koszmarną sytuację: - Rozmawiasz w sieci z facetem, który mówi ci, że ma metr osiemdziesiąt pięć wzrostu, ciemne włosy, niebieskie oczy, świetną budowę ciała. A potem, kiedy wchodzisz do kawiarni, jesteś pewna, że pomyliłaś adres, bo w środku nie ma nikogo, kto choćby w najmniejszym stopniu przypominałby osobę z tego opisu. To dopiero zabawa, prawda? W Facecie z ogłoszenia ten sam problem przedstawiono w sposób może nieco przesadzony, niemniej jednak całkowicie możliwy, w scenie, która poruszyłaby każdego ojca, córkę i rodzinnego psychoanalityka. Sarah, nie mając jeszcze żadnego doświadczenia, odpowiada na ogłoszenie mężczyzny przedstawiającego się jako „młody pięćdziesięciolatek”. Kiedy stawia się w kafejce na umówione spotkanie, okazuje się, że odpowiedziała na ogłoszenie własnego, 71-letniego ojca. Co więcej, stary, kochany Tatko upiera się, że „w głębi duszy czuje się na tyle” a „reszta jest poezją.” Podobnie, kiedy Sarah kwestionuje dobór przymiotników, jakie jej starsza siostra Carol umieściła w profilu, a dokładnie rzecz biorąc słowa „smakowita” oraz „zmysłowa”, nie wspominając już nawet o tym, że życiu nie miała psa, Carol odpowiada jej na to, że w przypadku reklamy prawda nie jest wartością najwyższą. Zadaniem profilu jest przyciąganie uwagi – i randkowiczów – a szczegóły można wyjaśnić sobie potem. Podobnie uważa Dolly, jedna z pań poznanych przez Billa w Internecie (w tej roli występuje Oskara Stockard, nominowana do Oskara za rolę w filmie Szósty stopień oddalenia, znana także z obrazuThe West Wing). Dolly to zaradna kobieta z całą gamą zainteresowań, posiadająca tuzin różnych profili, w których podaje się za różne osoby. – W jednym z profili na zdjęciu jest ubrana jest w strój rodeo, kurtkę z frędzlami oraz kowbojski kapelusz, na drugim to luksusowa kobieta, sam szampan i kawior – mówi Jennifer Todd. – Uważa, że trzeba umieć się pokazać, zwiększyć swoje szansę. Poza tym, skąd wiesz, że nie lubisz spadochroniarstwa, rodeo oraz opery skoro nigdy nie próbowałaś tych rozrywek? W taki oto sposób rozpoczyna się prześmieszny ciąg pierwszych randek Sarah, która opisuje je potem tak: lubi siłować się na rękę, spec od kajdanek, przyprowadził swoją 14-letnią córkę oraz beksa – nie wspominając nawet faceta, który fragment o psie wziął nieco zbyt dosłownie i zostawił jej na sekretarce wyjącą wiadomość. Dwukrotnie. Ani debila, który rozpoczął rozmowę przy kolacji stwierdzając otwarcie - Myślałem, że będziesz młodsza. - Nie mogę się nadziwić, jakimi kretynami potrafią być faceci - przyznaje Goldberg, zwierzając się, że randka z panem myślałem-że-będziesz-młodsza zdarzyła się jego znajomej, podobnie zresztą jak spotkanie ze Wspaniałym Księciem i jego naburmuszoną, nastoletnią pociechą. Prawdę mówiąc, większość randek Sarah oparta jest na doświadczeniach członków ekipy filmowej i ich przyjaciół. - Ludzie zachowują się naprawdę bardzo dziwnie. - Ktoś mógłby pomyśleć, że staramy się pokazać to w sposób jak najbardziej komediowy, ale prawda jest taka, że nie zmyślamy, taka rzeczywistość – mówi Jennifer Todd. - Powinieneś usłyszeć te wszystkie koszmarne historie, jakie opowiadali ludzie chcący podzielić się nimi, kiedy usłyszeli, że kręcimy ten film. Jedynym wyróżniającym się elementem w tej eklektycznej paradzie jest indywidualista Jake Anderson, którego wszechstronnie utalentowany John Cusack. W dorobku tego aktora znajdują się postaci zarówno dramatyczne, jak i komediowe, widzieliśmy go w filmach Być Jak John Malkovich, Zmęczenie materiału, Naciągacze, Strzały Na Broadwayu, Cienka czerwona linia, Północ w ogrodzie dobra i zła oraz Przeboje i podboje z roku 2000, za który Cusack, aktor i zarazem scenarzysta, otrzymał nominacje do nagród Gildii Scenarzystów, Złotego Globu oraz BAFTA. Jake, również niedawno rozwiedziony, także doświadcza poczucia odrzucenia, strachu, niepewności, z własnego wyboru cierpi w samotności, ratując się tylko więcej niż sardonicznym poczuciem humoru. Przez większość nocy pracuje samotnie nad drewnianymi łodziami wyścigowymi własnego projektu lub po raz kolejny ogląda swoją ulubioną wersję beznadziejnego romansu, Doktora Żywago. Podobnie jak Sarah, Jake także zostaje siłą wepchnięty do obiegu, choć nie przez swoją rodzinę a przez najlepszego przyjaciela Charliego (Ben Shenkman, Anioły w Ameryce), który, prawdę mówiąc, miał już powyżej dziurek w nosie rosyjskiego zimowego pejzażu i użalającego się nad sobą Jake’a. Kiedy Jake odmawia kilku szybkich randek z piersiastymi blondynami, Charlie wpada na nowy pomysł. Bez wiedzy swojego przyjaciela aranżuje spotkanie Sarah i Jake’a w miejscowym parku dla psów – z tej właśnie okazji, oboje – jeśli chcą wypaść wiarygodnie – muszą pokazać się z psami. Zdenerwowany Jake pojawia się z rozbrykanym terierem sąsiada, Sarah przychodzi zaś w towarzystwie nowofunlanda brata, wabiącego się Matka Teresa. Oczytany, uczuciowy i bezpośredni, Jake ma pewne tendencje do… cóż, do swoistego narzucania się. Nie potrafi rozmawiać o niczym, chce teraz, zaraz wiedzieć kim naprawdę jesteś, co jest celem twojego życia, co sądzisz o, powiedzmy, sensie życia, chętnie przedstawi własne teorie. - To taki ktoś trochę odrzucony - wyjaśnia Goldberg. – Szuka prawdy w być może najbardziej nieprawdziwym okresie historii ludzkości. Dla Sarah, która właśnie rozpoczyna wszystko na nowo, dla której decyzja o tym, czy na randkę ma iść z włosami spiętymi czy też rozpuszczonymi jest poważnym problemem, związek z Jakem wydaje się zbyt poważny i wymagający. W tym samym czasie pojawia się kolejny „być może ten”, którego Sarah spotyka w tradycyjny sposób, to znaczy w przedszkolu, w którym pracuje. To Bob Connor, przystojny, czarujący, wyluzowany samotny tata jednego z jej wychowanków, w którego wcielił się Dermot Mulroney, gwiazda filmów Schmidt, Mój chłopak się żeni, Box of Moonlight oraz Filmowy zawrót głowy w reżyserii Toma DiCillo, a także poruszającego dramatu z roku 1990 Longtime Companion. Sarah i Bob od tygodni prowadzą ze sobą nieśmiały flirt, rozwijający się nad rysunkami kredką i kolekcją książek z serii Curious Georgie synka Boba. Ma to miejsce za każdym razem, gdy tata przychodzi po swojego syna. Sarah nie jest jednak pewna, czy powinna narażać swoją pracę angażując się w związek z rodzicem jednego z dzieci. Jej siostry szybko jednak zauważają, że być może to po prostu kolejna wymówka po to, by nie zaryzykować albo - co bardzo prawdopodobne – ponieważ Bob wydaje się być przerażająco idealny. - Problem w tym - sugeruje Jennifer Todd – że Sarah obawia się kolejnej porażki, boi się, że znowu wpadnie w dołek, z którego dopiero co się wygrzebała. Nie ma żadnej pewności, czy dokonywane przez nią wybory są właściwe. - Oczywiście, okazuje się, że najtrudniej poznać najprostsze prawdy, takie jak tak, że trzeba być po prostu sobą – uważa Goldberg. -Należy poczekać na kogoś, kto będzie cię cenił za to jaka jesteś, a nie starać się dopasować do ideału innych ludzi. Dopóki szczerze nie oceni się własnych zalet, nie można podejmować właściwych decyzji, nie można kontrolować własnego życia. To proces, trzeba uczyć się na błędach. - I liczyć na szczęście? -O tak, szczęście pomaga. I to jeszcze jak.

- Komedia opiera się na współpracy - twierdzi Goldberg. – Nie da się jej narzucić. – Dlatego reżyser tworzy na planie otwartą atmosferę, dzięki której wszyscy dają z siebie to, co najlepsze. - Gary zawsze wybierał najlepsze sceny humorystyczne, najlepsze żarty, nawet jeśli sam w scenariuszu zapisał coś inaczej - przyznaje Jennifer Todd. - Jest niesamowicie elastyczny, gotów w ostatniej sekundzie zmienić wszystko, wypróbować coś nowego – nic go nie może powstrzymać. W tym przypadku… - Wszystko ma swój początek u Diane Lane, gdyż ona występuje w praktycznie każdej scenie – mówi Goldberg, ceniący ją za perfekcyjne poczucie czasu oraz dar do odgrywania sytuacyjnych scen komediowych, a także za subtelniejsze umiejętności aktorskie. Jak mówi – Gra z głową w chmurach, lecz nadal twardo stąpa po ziemi. Diane, żeby być zabawna, nie musi stawać się kimś zupełnie innym. Nie wszyscy aktorzy potrafią zachować równowagę, kiedy chcą być śmieszni, przestają współpracować z widzami, a to – moim zdaniem – usuwa widzów z procesu tworzenia filmu. Wykonuje się za nich całą robotę. Jednak aktorzy tacy jak Diane wiedzą, co mają zrobić, kiedy mają powiedzieć stop, wiedzą na co mogą sobie pozwolić - i cały czas towarzyszy im uwaga widzów. Lane już od pierwszego czytania polubiła swoją postać, dostrzegła, że pomimo całej komediowej otoczki, scenariusz mówi o niezwykle realnej sprawie. O tym, że - Bardzo wiele osób naprawdę stara się znaleźć kogoś wyjątkowego, znoszą przy tym wiele frustracji. Prawda wygląda tak, że miłości szuka znacznie więcej kobiet niż mężczyzn, dodatkowo, w rzeczywistości z internetowych randek korzysta po raz pierwszy coraz więcej osób. To historia, w której widzowie mogą odnaleźć własne przeżycia. Spodobała jej się również zamiana tradycyjnych ról w scenach z Jackiem i Sarah, gdzie - To Jack od samego początku szuka czegoś bardziej poważnego. To on jest ewidentnie tym kimś, kto nie chce tracić czasu na kogoś, kto nie podziela jego uczuć, podczas gdy Sarah wolałaby znajomość bardziej luźną, bowiem wciąż jeszcze próbuje swoje możliwości. To bardzo interesujące, świeże spojrzenie na całą sprawę, miło zobaczyć faceta widzącego te sprawy w ten sposób, zdecydowanie odmienny od stereotypu. Rzeczywiście, Jake otwarcie przyznaje, że poszukuje kogoś wyjątkowego, a nie tylko wolnego. - Jeśli decyduje się opuścić tę swoją samotnię, to tylko po to, by przeżyć wspaniałą miłość - przyznaje John Cusack, grający romantycznego budowniczego łodzi. - Zdaje sobie sprawę, że sprawy będą wyglądały raz lepiej, raz gorzej, wie, że może być ciężko, ale jest gotów stawić czoła wszelkim problemom; to taki rodzaj bohatera pełnego pasji. – Nie oczekiwalibyśmy zresztą niczego innego od kogoś, dla kogo uczuciowym idolem jest Doktor Żywago. Choć rola Jake’a Andersona była już niemal gotowa, kiedy Cusack przyjął propozycję wystąpienia w filmie, Goldberg z radością zgodził się, by aktor, a jednocześnie poważany scenarzysta (autor scenariusza filmu Zabijanie na śniadanie oraz nominowanego do nagród BAFTA i Gildii Scenarzystów scenariusza obrazu Przeboje i podboje) wziął udział w procesie udoskonalania oraz ulepszania postaci, co miało na celu stworzenie – kogoś bardziej interesującego i bliższego moim wyobrażeniom. – jak ujął to Cusack. Opisując swoje wcześniejsze dyskusje z aktorem Goldberg wspomina - John miał mnóstwo uwag do tej postaci, wtedy powiedziałem mu, żeby spisał wszystko, co przychodziło mu do głowy, ja spiszę swoje uwagi, a potem przedyskutujemy to sobie w jakimś cichym, spokojnym miejscu. Początkowo nie był do tego przekonany, ale w końcu przyszedł do mnie i powiedział: „Cóż, spośród tych 400 pomysłów, jakimi zarzuciłeś mnie przez ostatnie osiem minut, najbardziej podobają mi się te numer 17, 21, 43…” i tak dalej. Na pewno nie brakowało mu energii i zaangażowania. Cusack wskazuje na kolejne odwrócenie ról, jakiego doświadczamy obserwując rozwój jego związku z Sarah. Mówi: - Zwykle gram role facetów polujących na dziewczyny, w przypadku historii Sarah to ona inicjuje wszystko, zamieszczając ogłoszenie w Internecie. To ona aktywnie poszukuje swojej drugiej połówki, Jack tylko odpowiada na to ogłoszenie. Cusack, zajmujący się aktorstwem od czasów wczesnej młodości, przyrównuje chodzenie na randki do udziału w castingach, wspominając z pewnym zakłopotaniem o „koszmarnym obrocie spraw”, kiedy „wszystko idzie niepomyślnie. Wchodzisz tam, mówisz co masz do powiedzenia, a oni patrzą na ciebie tak, jak byś mówił totalnie bez sensu. Na przeciwnym biegunie randkowego spektrum znajduje się świeży „nabytek” Sarah, Bob Connor, którego z niewymuszoną naturalnością zagrał Dermot Mulroney. Widać po nim, że nigdy nie stara się specjalnie o to, by zrobić na kimś dobre pierwsze wrażenie. Dla niego to normalka. Bob rzeczywiście jest wspaniałym ojcem, czemu nie zaprzecza Mulroney. Aktor przyznaje jednak, że rodzicielska troska jego bohatera ma ten dodatkowy plus, że czyni go wrażliwym w oczach kobiet, co z pewnością jest zaletą w jego sytuacji. Zaletą, z której Bob zdaje sobie sprawę i z której skwapliwie korzysta, co zresztą przychodzi mu bez specjalnego wysiłku. - Bob spotyka Sarah w szkole. Uczy jego syna i pomimo, że to ona sprawuje funkcję opiekuńczą, Bob jasno widzi, że to ona potrzebuje czyjejś uwagi - żartuje Mulroney. – Wiecie, Bob jest fajnym facetem. Robi to, co do niego należy. To nadzwyczaj rozwinięty, jak na swój wiek, syn Boba, Austin (w tej roli Bobby Coleman) ogłasza na forum grupy, że „Tatuś lubi inne kobiety” – zdanie zasłyszane niewątpliwie od Mamy. U każdej rozsądnej kobiety takie wyznanie może skończyć się czerwoną kartką. Z drugiej strony, może Bob nie zasługuje na słowa krytyki, ponieważ, po prostu, nadal szuka Tej Jedynej? - Bob jest oczywistym zwycięzcą - stwierdza Goldberg. - Jest przystojny, czarujący, ma dobre maniery, jest dobrym ojcem. Naprawdę wydaje się być idealnym facetem. – Do tego stopnia, że w pewnej chwili Sarah zastanawia się, czy to wszystko nie jest za proste. Ale przecież, jeśli coś ma być idealne, być może to ma być aż tak łatwe, prawda? Jennifer Todd mówi o Bobie z punktu widzenia Sary: - Rozumie go, jego małżeństwo niedawno rozpadło się, a on sam znajduje się na tym etapie, kiedy bada otaczający go świat. Ona również to robi. To wspaniała rola dla Dermota, który na początku filmu gra kogoś innego, niż na końcu, gdy wychodzi na jaw cała prawda. - Miło jest obejrzeć komedię romantyczną dla widzów dojrzałych - mówi Mulroney, który rozpoczął karierę w czasach Brat Pack filmem Młode strzelby i od tamtej pory wystąpił w różnorodnych, znanych filmach, takich jak Longtime Companion, Filmowy zawrót głowy, nominowany do nagrody Emmy Bastard Out of Carolina produkcji kanału Showtime, czy romantyczna komedia Mój chłopak się żeni. - To bardzo dobrze napisany scenariusz, wydaje mi się, że nie muszę w nim silić się na dowcip. Mam za zadanie spuścić nisko głowę i pozwolić, by wszystko działo się samo dokoła. Aktor od ponad dziesięciu lat jest żonaty z aktorką Catherine Keener, ma również małego syna. Śmieje się zapytany, czy kiedykolwiek używał psa jako wabika na kobiety. -Cóż….powiedzmy, że nie - odpowiada. –Tak, trzymajmy się tej wersji. Goldberg oraz Elizabeth Perkins byli całkowicie zgodni co do osobowości i działań siostry Sarah, Carol. – Kiedy szukaliśmy odpowiedniego aktora do tej roli, głośno zastanawiałem się” - Gdzie się podziewa Eve Arden? Gdzie jest Ann Sothern?” – mówi Goldberg, z przyjemnością wspominając te wspaniałe aktorki obdarzone wybitnym talentem, potrafiące nadać głębię postaci, specjalizujące się w graniu postaci drugoplanowych. Dialogi w ich wykonaniu wprost tryskały humorem. - Pewnego dnia na planie, po tym jak już poszczęściło się nam i udało się znaleźć Elizabeth, zupełnie przypadkowo powiedziała, nie słysząc moich wcześniejszych narzekań - Wiesz kogo Carol mi przypomina? Eve Arden. „Elizabeth jest rozhisterowaną, bezpośrednią do bólu oraz kochaną starszą siostrą – mówi Suzanne Todd. - To typowa starsza siostra naszych czasów - taka, która wtrąca się we wszystko, wszystko wie lepiej, rządzi się, ale która zawahałaby się zabić w twojej obronie. Jennifer i ja mieliśmy wiele radości z obserwowania ich wzajemnych relacji, ponieważ nasze są bardzo podobne. Własna siostra jest twoją największą fanką, ale i największym krytykiem. To wspaniale mieć taką osobę, która zawsze powie ci prawdę, kocha cię bezwarunkowo i zrobi wszystko, żebyś była szczęśliwa. Carol bawi się jednak profilem Sarah bez żadnych ograniczeń – Szczęście dla Sarah oznacza dla Carol te same rzeczy, które uszczęśliwiłyby ją samą. To, co dobre dla niej, niekoniecznie musi jednak odpowiadać Sarah - przyznaje Perkins. – Ale nie ma to większego znaczenia, Carol, po prostu, wie wszystko o świecie. Doskonale wie, co kto powinien robić, nie ma też żadnych skrupułów, by to powiedzieć. Wydaje mi się też, że w grę wchodzić może odrobina zazdrości, gdyż sama posiada już rodzinę i dwójkę dzieci a teraz może – ponownie - dzięki siostrze, przeżywać perypetie miłosne – chociaż sama nigdy się do tego nie przyzna. Perkins, która w rzeczywistości jest najmłodszą z trzech sióstr, znalazła specjalną przyjemność w sportretowaniu najstarszej siostry. – Marzyłam, by dla odmiany porządzić sobie trochę jako najstarsza siostra, a moje marzenie w końcu się ziściło. Dodatkowo, mam jedne z najlepszych kwestii, ponieważ Carol zawsze chce mieć ostatnie słowo. - Typowe obsadzenie roli, Elizabeth zawsze się szarogęsi – mówi Lane z przekorą. To prawda, obie aktorki są od wielu lat bliskimi przyjaciółkami, wcześniej występowały razem na planie filmów Babie lato oraz w dramacie Griffina Dunne’a, Fierce People, który wkrótce wejdzie na ekrany kin. Dla Lane, która jest jedynaczką – To osoba, która zastępuje mi rodzoną siostrę, dzięki temu nasze wzajemne relacje na ekranie są jeszcze bardziej interesujące. Podzielając wrażenia Mulroney’a, a także większości pozostałych aktorów, Perkins mówi - To wspaniale grać w filmie, którego fabuła nie opiera się wyłącznie na durnych gagach, ludziach spadających ze schodów, ale na prawdziwym, inteligentnym humorze na temat związków międzyludzkich. Chociaż siostry skupione są głównie na życiu uczuciowym Sarah, zauważają jednak rodzący się kolejny związek w rodzinie: Dolly, przebojowa, trzykrotna mężatka, lekkoduch, dzięki internetowym randkom stała się głównym obiektem westchnięć ich owdowiałego ojca. - Dolly jest spragniona życia - mówi znana gwiazda sceny, filmu i telewizji Stockard Channing, która za rolę w filmie Szósty stopień oddalenia z 1993 roku była nominowana do Oskara. - Momentami może zachowywać się niezbyt mądrze, jest także próżna – zwłaszcza, gdy ma na sobie te szalone stroje - ale tak naprawdę jest mądrą i serdeczną kobietą, ma rozsądne podejście do miłości i ogólnie do ludzi. Channing nominowano do nagrody Emmy aż 11 razy. Zdobyła ją dwukrotnie w 2002 roku, za film The Matthew Shepard Story, a także za rolę Pierwszej Damy, Abigail Bartlet, w serialu The West Wing, w którym występuje od 1999 roku. Rola Dolly wydała się jej atrakcyjna ze względu na to, jak bardzo różniła się od poważnej roli, jaką ma w serialu West Wing -Podziwiam starą, dobrą Abigail – mówi aktorka. – Moim światem jest jednak komedia. Zbyt długo byłam Pierwszą Damą, brakuje mi wygłupów. Taka jest właśnie Dolly. Żyje po to, by się bawić. - Dzięki Stockard Dolly nie można się oprzeć - stwierdza Goldberg. - Dolly jest stworzona do życia towarzyskiego, uważam, że Stockard świetnie bawiła się odtwarzając tę postać. Z drugiej strony, dzięki niej ta postać mocno stąpa po ziemi, widać też, że ma bogatą i interesującą przeszłość. Na nieszczęście, dość swobodne podejście Dolly do randek w cyberprzestrzeni, liczne profile na rozmaitych stronach randkowych, w których wykazała się sporą kreatywnością, odpłaca się jej z nawiązką, w iście klasycznym stylu. Jeden z jej regularnych korespondentów okazuje się być piętnastoletnim chłopcem, myślącym, że Dolly jest nastolatką. Co gorsza, kiedy pod wpływem impulsu staje pod jej drzwiami i poznaje prawdę, wcale się nie zniechęca.Wprost przeciwnie. Tak jak z gracją spławia swojego licealnego Romea, Dolly równie lekko akceptuje fakt, że Bill, mężczyzna, na którym zaczyna jej coraz bardziej zależeć, nie jest gotów na stały związek, być może już nigdy nie będzie. – Jest świadoma jego bólu, współczuje mu. Wie, że jego zmarła żona była miłością jego życia i że nie szuka nikogo na jej miejsce – mówi Channing. – Widzi w nim wyłącznie bliskiego człowieka, nie traktuje go jak „zdobycz”, nie ma mentalności wesołej wdówki. Właśnie dlatego zwraca mu uwagę, kiedy ten zaprasza na kolację z okazji Święta Dziękczynienia trzy kobiety, będąc przekonanym, iż będą spokojnie siedziały razem. Dolly gotowa jest poczekać, ponieważ wie, iż Billy jest tego wart.” Opinię na ten temat na pewno podzieliłby i Bill, dodając do tego tajemniczy uśmieszek i jakiś filozoficzno-liryczny komentarz. W postać Billa wcielił się legendarny, powszechnie lubiany aktor Christopher Plummer, znany głównie z roli ekranowego patriarchy rodu Von Trappsów w The Sound of Music. Plummer jest aktorem, który w trakcie swojej 50-letniej kariery wystąpił w filmach praktycznie każdego gatunku. Zagrał, między innymi, w: Człowiek, który chciał być królem, Somewhere in Time, nagrodzonym Emmy filmie Artura Hailey’a The Moneychangers, wystąpił w serialach Ptaki Ciernistych Krzewów, Dolores Clairborne oraz - niedawno - w filmie Michaela Manna Informator. Zagrał także w obrazie Piękny Umysł. Sześciokrotnie nominowano go do nagrody Broadway Tony Award, ostatecznie nagrodę tę przyznano mu dwukrotnie. Pierwszy raz za rolę w sztuce Cerano w 1974 roku, powtórnie za rolę tytułową w Barrymore w roku 1997. - Swoistym protoplastą Billa był mój teść, prawdziwie czarujący Irlandczyk, bardzo ciepły i uczciwy człowiek. Znając cię tylko pięć minut podarowałby ci wszystko, co spodobałoby ci się w jego domu - przyznaje Goldberg. - Zawsze interesowały go wszelkie nowinki techniczne, nawet kiedy zbliżał się do osiemdziesiątki, nigdy nie przestał interesować się tym, co dzieje się na świecie. Goldberg, który sam jest ojcem dwóch córek, przyznaje: - Relacja między Billem i Sarą jest bardzo silna i wartościowa. Chris jest aktorem obdarzonym znakomitymi umiejętnościami, nie musi wiele mówić, by przekazać jak bliska mu jest córka. Widać, jak bardzo mu na niej zależy, jak bardzo związany był ze swoją żoną. Jeszcze zanim wyjaśnił swej córce, dlaczego zdecydował umawiać się przez Internet, widz wie, że nie ma to żadnego związku z jego żoną, której nikt, nigdy nie zdoła zastąpić. Plummerowi spodobał się sposób, w jaki scenarzysta/reżyser uniknął - sentymentalnych pułapek oraz nerwowości. Odpowiadało mu też to, jak scenariusz - nie wiąże wszystkiego w ładną całość tak, by wszyscy byli zadowoleni. Jedną z rzeczy, która najbardziej spodobała mi się w tej historii to fakt, że pozostawia trochę miejsca wyobraźni. Zastanawiasz się co spotka Dolly i Billa, zważywszy jak bardzo oddany jest swojej zmarłej małżonce. Lecz, mimo wszystko, nie możemy specjalnie rozczulać się nad Dolly, ponieważ sam Bill nie do końca wie, czym skończy się ich znajomość. Zresztą, jak to jak w życiu bywa, ona również tego nie wie. Jennifer Todd wyraża zdanie całej ekipy i wszystkich aktorów mówiąc, że Plummer jest niesamowicie charyzmatyczny. Producentka dodaje, że dzięki niemu – ojciec Sarah jest tak bardzo prawdziwy. W pewien sposób łączą ich doświadczenia związane z internetowymi randkami, mimo iż te te są bardzo różne dla każdego z nich. Jest to podatny grunt dla komedii, Sarah i Bill, we wspólnych scenach pokazują i te smutniejsze strony tego aspektu życia. Pozostałymi aktorami występującymi w filmie są Ali Hillis (Kiss Kiss Bang Bang) w roli młodszej siostry Sarah, Christine, spiskującej i pełnej „dobrych rad” na temat randek rodem ze Sports Illustrated, oraz Glen Howerton (Ostry dyżur) w roli brata Sarah, Michaela. W filmie występują także Julie Gonzalo (Święta Last Minute) oraz Brad William Henke (Nikki), grający role June i Leo, podtrzymujący Sarah na duchu znajomi z pracy, a także Ben Shenkman ( nominowany do Emmy i Złotego Globu za Aniołowie w Ameryce) jako cyniczny kumpel Jake’a, Charlie, któremu – choć sam jest zupełnie pozbawiony gustu i wyczucia smaku – należy się uznanie za znalezienie w Internecie Sarah dla Jake’a.

Choć Sarah sama nie posiada psa, często chętnie opiekuje się nowofunladnem swojego brata, zabawnym psem wabiącym się Matka Teresa. To właśnie ten pies, właściciel uroczego futra, towarzyszy jej podczas pierwszej randki z Jakem w parku dla psów. W przeciwieństwie do problemów, pretensji i komplikacji, nieodłącznych w przypadki związku dorosłych ludzi, Matka Teresa jest esencją bezwarunkowego oddania. Przedstawicieli tej niezbyt popularnej rasy, osiągających imponujące rozmiary, Cusack określa jako „wielkie, kochane, futrzane, pluszowe misie”. Matkę Teresę zagrały dwie suczki, Molly i Mabel, wyselekcjonowane i wyszkolone przez znanego tresera zwierząt Boone’a Narra, opiekował się nimi główny treser Mark Harden oraz ekipa Boone’s Animals z Hollywood, profesjonaliści związani z zawodem od 33 lat. Robiące wrażenie na ekranie psy były zaledwie sześciomiesięcznymi szczeniakami, ważącymi jakieś 40 kilogramów, czyli połowę swojej standardowej wagi. Dorosłe nowofundlandy, szkolone zazwyczaj na morskie psy ratownicze, osiągają wagę 75 kilogramów w przypadku suk i do 85 kilogramów w przypadku psów. Goldberg, który sam jest miłośnikiem czworonogów i właścicielem czwórki psów, z radością przyjął pod swój dach Molly i Mabel po zakończeniu produkcji. Przyznaje: - Pies z książki Claire nie był nowofunlandem, ale ja za nimi po prostu szaleję; mają taką słodką naturę i takie wyraziste oczy. Przed rozpoczęciem zdjęć ekipa Narra znalazła dwa podobne do siebie psy, treserzy zaczęli z nimi pracować na kilka miesięcy przed pojawieniem się na planie. – To, co u jednego psa może być słabym punktem, może być atutem w przypadku drugiego -wyjaśnia Narr, który wierzy, że zwierzęta, które są indywidualistami, ujawnią swój charakter oraz naturalne talenty w trakcie szkolenia. Oprócz siadania, wstawania, warowania, szczekania, oraz patrzenia w żądaną stronę, wskakiwania do jeziora i pływania na sygnał, co dla Molly i Mabel nie było obce, oba psy musiały nauczyć się słuchać aktora tak, jakby był on ich właścicielem. Tego rodzaju zadania są najtrudniejsze dla psa. Suki musiały także nauczyć się reagować na sygnały trenera spoza kamery. Umiejętności trenerów zostały sprawdzone w filmowej scenie w psim parku, gdzie statyści pojawili się z 26 psami innych ras, które, najnormalniej w świecie, były zaciekawione nowymi zapachami oraz znajomościami. -Całe szczęście, że Gary pragnął naturalnego, kontrolowanego chaosu - przyznaje Narr. – Wszystko wyszło dokładnie tak, jak powinno. Komentując znane w środowisku filmowym powiedzenie o aktorach, którzy nie lubią pracować z dziećmi i zwierzętami, treser mówi: - To prawda, sposób, w jaki aktor gra w scenie ze zwierzęciem, nie ważne jak dobrze wyszkolonym, zawsze może popsuć lub wynieść na wyżyny każdą scenę.Na szczęście, nasi aktorzy byli świetni. Spędzali swój wolny czas pracując z nami i nie było czegoś takiego, czego nie chcieliby zrobić dla psa. Diane rzucała komendy i sama nagradzała psa, kiedy sami nie mogliśmy wejść na plan. Nie przejmowała się, kiedy pies ubrudził ją śliną, nie dbała o to, czy pobrudzi sobie ręce.

DIANE LANE (Sarah Nolan) to aktorka, której kariera rozpoczęła się od gwiazdorskiego występu w dzieciństwie, a trwa po dziś dzień w serii ról, w których Lane wciela się w postacie klasycznych dam. Pośród aktorek swojego pokolenia Lane zajmuje poczytne miejsce. Lane zobaczymy wkrótce w wyreżyserowanym przez Griffina Dunne’a dramacie Fierce People, w którym wcieliła się w rolę Liz, kochającej matki mającej mały problem z kokainą. Chcąc oczyścić swoje życie, Liz opuszcza Manhattan, by zamieszkać ze swoim jedynym synem Finnem w bogatej, wiejskiej okolicy, mając nadzieję na rozpoczęcie życia od nowa. Przyzwyczajają się do nowego otoczenia, do chwili, kiedy Finn staje się ofiarą brutalnego napadu. Muszą odpowiedzieć sobie na pytanie, czy nie byli bezpieczejsi w dużym mieście. Film wejdzie na ekrany kin w październiku. Lane niedawno zakończyła prace na planie filmu Truth, Justice, and the American Way, w którym zagrali także Ben Affleck i Adrian Brody. Reżyser Allen Counter opowiada historię detektywa z Los Angeles, starającego się rozwiązać tajemniczą zagadkę śmierci George’a Reevesa. Lane wcieliła się w postać Toni Mannix, żony kierownika hollywoodzkiego studia filmowego, podejrzewaną o romans z Reevesem. Lane otrzymała nominacje do Złotego Globu za rolę w komedii romantycznej Audrey Wells pod tytułem Pod słońcem Toskanii. Oparty na pamiętnikach Frances Mayes, noszących ten sam tytuł, film opowiada perypetie Amerykanki, która wybrała się w podróż do Włoch w poszukiwaniu lepszego życia. Aktorka została także zauważona przez krytykę za rolę w filmie Adriana Lyne’a Niewierna, w którym po raz kolejny zagrała z gwiazdą Cotton Club Richardem Gerem oraz Olivierem Martinezem. Film, będący amerykańską wersją filmu francuskiego reżysera Claude’a Chabrola La Femme Infidel z 1969 roku, opowiada o konfliktowej i rozpustnej żonie. Aktorka została doceniona za swoją pracę, nominowano ją do Oskara, Złotego Globu i nagrody Gildii Aktorów Amerykańskich w kategorii najlepszej roli kobiecej. Po występie w tym filmie Koło Nowojorskich Krytyków Filmowych i Narodowe Stowarzyszenie Krytyków Filmowych uznało ją za najlepszą aktorkę roku. Lane wystąpiła także wraz z Markiem Wahlbergiem oraz Georgem Clooney’em w hicie kasowym Gniew oceanu w reżyserii Wofganga Petersena. Wcześniej otrzymała nominację do Spirit Award za najlepszą rolę kobiecą w dramacie A Walk on the Moon, w którym wystąpili także Anna Paquin, Liv Schreiber oraz Viggo Mortensen. Film ten był reżyserskim debiutem Tony’ego Goldwyna. Aktorka wystąpiła także w filmie w Krótka piłka Briana Robbinsa, w którym zagrał także Keanu Reeves. Pozostałe filmy z jej udziałem to popularna adaptacja pamiętników z dzieciństwa Willie’go Morrisa My Dog Skip. Reżyserem filmu był Jay Russell, wystąpili w nim Kevin Bacon oraz Frankie Muniz. W imponującym dorobku Lane znalazł się także niezależny dramat Petera Mastertona The Only Thrill, w którym zagrała u boku Diane Keaton, Sama Shepharda oraz Roberta Patricka; thriller polityczny Morderstwo w Białym Domu, w którym w roli głównej wystąpił Wesley Snipes; Jack w reżyserii Francisa Forda Coppoli, z udziałem Robina Williamsa oraz western Waltera Hilla Dziki Bill z Jeffem Bridgesem. Aktorka zagrała także w filmach Coppoli The Outsiders, Rumble Fish oraz The Cotton Club; pojawiła się w futurystycznym filmie przygodowym Sędzia Dredd; uznanym przez krytykę niezależnym filmie obyczajowym My New Gun; zagrała także aktorkę Paulette Goddard w filmie Chaplin w reżyserii Sir Davida Attenborough. Lane można było niedawno zobaczyć na ekranie telewizora w wyprodukowanym przez TNT filmie The Virginian. Film ten, wyreżyserowany przez Billa Pulmana, jest oparty na klasycznym westernie Owena Wistera pod tym samym tytułem. Wcześniej Lane zagrała w telewizji w filmie Tramwaj Zwany Pożądaniem dla stacji CBS, w którym wystąpili także Alec Baldwin i Jessika Lange, a także w nagrodzonym serialu stacji CBS Lonesome Dove, za występ, w którym otrzymała nominację do Emmy za najlepszą rolę kobiecą. Aktorka zagrała także w dramacie stacji Hallmark Grace & Glory. W 1994 Lane zagrała z Donaldem Sutherlandem, Cicely Tyson oraz Ann Bancroft w docenionym przez krytykę miniserialu stacji CBS Oldest Living Confederate Widow Tells All. Film, oparty na bestsellerze autorstwa Allana Gurganusa, opowiada historię kobiety, w która wcieliła się Lane, od czasów, kiedy była uczennicą liceum do momentu ukończenia sześćdziesięciu lat. Lane urodziła się w Nowym Jorku, jest córką nauczyciela aktorstwa Burta Lane’a oraz piosenkarki Colleen Farrington. Lane została zawodową aktorką mając sześć lat. Jej rodzice odpowiedzieli na ogłoszenie, w którym La Mama Experimantal Theater poszukiwał aktorów dziecięcych. Początkowo otrzymała rolę w wyjątkowej wersji Medei Andreia Serbiana, potem, w ciągu kolejnych pięciu lat wystąpiła w jego kolejnych produkcjach, takich jak Electra, The Trojan Women, The Good Women of Szechuan oraz As Your Like It, zarówno w Nowym Jorku, jak i na innych festiwalach teatralnych na całym świecie. Po występie w sztuce Josepha Pappa The Cherry Orchard oraz w Agamemnon w Lincoln Center w latach 1976-77, Lane zaczęła występować w The Public Theatre w przedstawieniu Runnaways. W 1978 aktorka po raz pierwszy pojawiła sie na ekranie u boku Sir Lawrence’a Oliviera w filmie George’a Roy’a Hilla A Little Romance, potem zaś można było zobaczyć ją na okładce sierpniowej edycji TIME Magazine z roku 1979. Dzięki dwóm dekadom pracy JOHN CUSACK (Jake Anderson) jest jednym z najbardziej szanowanych i spełnionych aktorów swojego pokolenia. Zdobył sobie uznanie krytyki zarówno za role dramatyczne, jak i komediowe. Cusack zwrócił na siebie uwagę publiczności występując w licznych klasycznych już filmach z lat osiemdziesiątych, takich jak The Sure Thing, Say Anything oraz Sixteen Candles. Dzięki pozbyciu się wizerunku nastoletniego chłopca udało mu się poszerzyć swój dorobek o role w dramatach, thrillerach oraz komediach, takich jak Naciągacze, Eight Men Out, Adaptation, Być Jak John Malkovich, Przeboje i podboje oraz Zabijanie na śniadanie. Obecnie Cusack pracuje w Vancouver, gdzie zajmuje się realizacją filmu w reżyserii Manno Meyjesa The Martian Child. Gra w nim owdowiałego ojca adoptowanego chłopca, przekonanego, że jego syn jest z Marsa. Jeszcze w tym roku Cusack zagra na planie filmu The Contract. W thrillerze w reżyserii Bruce’a Beresforda pojawi się także Morgan Freeman, całość zostanie nakręcona w Bułgarii. W listopadzie tego roku Cusack po raz kolejny będzie współpracował z Billym Bobem Thorntonem, tym razem na planie czarnej komedii The Ice Harvest. Film, oparty na powieści Scotta Phillipsa, którego reżyserem jest Harold Ramis, opowiada o perypetiach prawnika (Cusack), noszącego się z zamiarem sprzeniewierzenia pieniędzy swoich mafijnych zwierzchników w trakcie wieczoru wigilijnego. Ostatnim sukcesem Cudacka na dużym ekranie był film Ława przysięgłych, w którym zagrał u boku hollywoodzkich sław Gene’a Hackmana i Dustina Hoffmana. Film oparto na powieści Johna Grishama pod tym samym tytułem. Całość wyreżyserował Gary Fleder. W roku 2003 Cusack zagrał z Amandą Peet, Alfredem Moliną oraz Rayem Liotą w thrillerze Tożsamość, w reżyserii Jamesa Mangolda. Cusack wystąpił również w kontrowersyjnym filmie Manno Meyjes’a Max, którego premiera miała miejsce w roku 2002. Wcielił się w nim w postać Maxa Rothmana, eleganckiego oficera kawalerii, który powraca do swego rodzinnego Monachiumm by założyć galerię sztuki. Spotyka tam młodego artystę, Adolfa Hitlera (w tej roli Noah Taylor). Film, którego Cusack był również producentem, wywołał głośne reakcje podczas festiwalu filmowego w Toronto w 2002 roku. Stał się obiektem wielu dyskusji ze względu na kontrowersyjne treści. Cusack zagrał w kilku komediach romantycznych, takich jak Igraszki losu w reżyserii Petera Chelsoma, wraz z Kate Beckinsale; wystąpił także wraz z Julią Roberts, Catheriną Zeta-Jones oraz Billym Crystalem w filmie Ulubieńcy Ameryki. W roku 2001 Cusacka nominowano do nagrody Złotego Globu w kategorii najlepszego aktora komediowego lub musicalowego, za rolę w filmie Przeboje i podboje w reżyserii Nicka Hornby’ego. Aktor, oprócz roli w filmie, był także jego współproducentem i współscenarzystą (wraz ze Stevem Pinkiem i D.V. DeVincentisem). W filmie zagrali także Jack Black, Lisa Bonet, Catherina Zeta-Jones oraz siostra Johna, Joan Cusack. W roku 1999 Cusack wystąpił w czarnej komedii Być Jak John Malkovich. Za tę rolę otrzymał nominację do nagrody Spirit Award w kategorii najlepszego aktora. W tym samym roku Cusack pojawił się w Craddle Will Rock, dramacie napisanym i wyreżyserowanym przez Tima Robbinsa, przedstawiającym postać Nelsona Rockefellera. W filmie zagrali także Emily Watson, Cary Elwes, Susan Sarandon, Hank Azaria, John Torturro, Ruben Blades oraz Vanessa Redgrave. Cusack zagrał też, wraz z Billym Bobem Thorntonem, Angeliną Jolie oraz Cate Blanchett, w komedii Mike’a Newella Zmęczenie materiału. \W tym samym roku zagościł w produkcji HBO The Jack Bull, tradycyjnym westernie napisanym przez jego ojca, Dicka Cusacka. John był producentem wykonawczym tego filmu. W roku 1998 aktor wystąpił w osadzonym w czasach II Wojny Światowej filmie Cienka czerwona linia, mówiącym o bitwie na wyspie Guadacanal, opartym na powieści Jamesa Jonesa. Reżyserem filmu był Terrence Malick, a w obsadzie znalazły się takie sławy, jak George Clooney, Woody Harrelson, Nick Nolte, Gary Oldman, Sean Penn, Bill Pulman oraz John Travolta. W 1997 roku Cusack zagrał, wraz Joan Cusack, Danem Aykroydem oraz Minnie Driver w filmie Zabijanie na śniadanie. Za rolę w tym filmie, którego Cusack był także współproducentem i współscenarzystą, otrzymał wiele pochlebnych głosów. Film opowiada historię płatnego zabójcy, mającego kłopoty natury duchowej podczas spotkania po latach w liceum, którego jest absolwentem. Był to pierwszy film wyprodukowany przez nową firmę New Crime. Ponadto, w tym samym roku, Cusack zagrał wraz z Nicolasem Cagem, Johnem Malkovichem oraz Stevem Buscemim w hicie Con Air w reżyserii Simona Westa.Kilka miesięcy później widzieliśmy go także wraz z Kevinem Spacey’em w filmie produkcji Warner Bros. Pictures Północ w ogrodzie dobra i zła, w reżyserii Clinta Eastwooda. Film, oparty na bestellerowej powieści Johna Berendta pod tym samym tytułem, opowiada o Johnie Kelso, narratorze wersji filmowej, w której to roli wystąpił Cusack. Dodatkowo, aktor podłożył głos w pełnometrażowym filmie animowanym Anastasia, w którym zagrali także Meg Ryan (jej głosem mówi Anastazja), Christopher Lloyd (Rasputin) oraz Kelsey Grammer (Vladimir). W roku 1995 Cusack zagrał wraz z Alem Pacino w thrillerze politycznym Ratusz w reżyserii Harolda Beckera. Rok wcześniej zagrał na planie u Woody’ego Allena, w popularnych Strzałach na Broadway’u. Znajomość obu artystów datuje się od czasu filmu Shadows and Fog z 1991 roku. Cusack zagrał także w filmach The Road to Wellville, True Colors, Broadcast News, Stand By Me oraz Better Off Me. Cusack mieszka w Los Angeles oraz w Chicago. DERMOT MULRONEY (Bob Connor) zakończył niedawno prace na planie komedii romantycznej The Family Stone, w której wystąpiły również Diane Keaton, Sarah Jessica Parker, Claire Danes, Luke Wilson oraz Rachel McAdams. Dziejąca się w okolicach Gwiazdki historia opowiada o rodzinie, w której ulubiony syn (Mulroney) przyprowadza do domu kobietę, której zamierza się oświadczyć (Parker), po to tylko, aby rodzina ją zaakceptowała. Film wejdzie na ekrany amerykańskich kin w listopadzie. Jesienią tego roku aktor rozpocznie pracę na planie filmu Griffin and Phoenix, jego partnerką będzie Amanda Peet. Mulroney wystąpił ostatnio u boku Debry Messing w komedii romantycznej pt. Pretty Man, czyli chłopak do wynajęcia, widzieliśmy go także wraz z Joshem Lucasem i Jamiem Bellem w filmie Davida Gordona Mroczne dziedzictwo. Pojawił się także u boku Jacka Nicholsona w filmie Schmidt Alexandra Payne’a, zagrał w The Safety of Objects, filmie opartym na motywach powieści A.M. Homesa pod tym samym tytułem, w którym oprócz niego wystąpili Glenn Close, Patricia Clarkson, Joshua Jackson oraz Timothy Olyphant. Inne filmy z udziałem tego aktora to: Mój chłopak się żeni, z udziałęm Julii Roberts oraz Cameron Diaz; film Nicole Holofcener Lovely & Amazing, z Catheriną Keener, Brendą Blethyn oraz Emily Mortimer, Trixie, z Brittany Murphy oraz Emily Watson; Goodbye Lover, z Patricią Arquette i Hellen DeGeneres w reżyserii Rolanda Joffe’a; Where the Money Is, w którym zagrali także Paul Newman i Linda Fiorentino; The Trigger Effect z Elizabeth Shue; Kansas City z udziałem Jennifer Jason Leigh; Psychopata, wraz z Holly Hunter oraz Sigourney Weaver; Living In Oblivion Toma DiCillo, wraz ze Stevem Buscemim oraz Catherine Keener; oraz How To Make an American Quilt, z Winoną Ryder, Ann Bancroft, Hellen Burstyn, Kate Capshaw oraz Alfre Woodard. Wcześniejsze osiągnięcia Mulroney’a to filmy Longtime Companion oraz Where the Day Takes You, Samantha, z Marthą Plimpton; Staying Together, ze Stockard Channing; film Petera Bogdanovicha The Thing Called Love, z Riverem Phoenixem oraz Sandrą Bullock; Młode strzelby, z Kieferem Sutherlandem; Point of No Return, z Bridget Fondą; Bad Girls, z udziałem Andie MacDowell, Madeline Stowe oraz Drew Barrymore; komedia Blake’a Edwardsa Sunset; a także film Career and Opportunities z udziałem Jennifer Connelly. Aktor występuje również w telewizji, najbardziej znany jest z przeboju stacji NBC, komediowego serialu Przyjaciela; zagrał także w filmie HBO Long Gone; telewidzowie mogą pamiętać go z czterogodzinnego dramatu Family Pictures stacji ABC, w którym wystąpiła także Anjelika Houston; zagrał w The Heart of Justice stacji TNT; wystąpił w filmach tygodnia Daddy; Unconquered Sin of Innocence oraz Toma-The Drug Knot stacji ABC. ELIZABETH PERSKINS (Carol) jest wszechstronnie utalentowaną aktorką, mającą w swoim dorobku bardzo zróżnicowane role. Zadebiutowała na scenie teatralnej w 1984 roku, w nowojorskiej produkcji Neila Simona Brighton Beach Memoirs. Następnie związała się z grupą Playwrights Horizon, pracowała potem w The Ensemble Studio Theatre, brała udział w nowojorskim festiwalu szekspirowskim, występowała na scenie Steppenwolf Theater. Ostanie osiągnięcia fabularne Perkins to film Kids in America; The Thing About My Folks, w którym widzieliśmy także Petera Falka, Paula Reisera oraz Olympię Dukakis. Aktorka wystąpiła także w filmach: Fierce People z Diane Lane; The Ring Two z Naomi Watts; Jiminy Glick in La La Wood wraz z Martinem Shortem oraz Janeane Garofalo; Speak, Guilded Stones; Gdzie jest Nemo; Try Seventeen; Psy i koty; 28 dni, wraz z Sandrą Bullock; Crazy in Alabama z Melanie Griffith oraz w I’m Loosing You. Perkins zadebiutowała w filmie Eda Zwicksa About Last Night, będącej adaptacją sztuki Davida Mameta Sexual Perversy in Chicago. Przełomem w jej karierze był film z 1998 roku Duży w reżyserii Penny Marshalla, w którym wystąpiła z Tomem Hanksem, krytyka doceniła także jej rolę w filmie Barry’ego Levinsona Avalon. Aktorka zagrała także w filmach The Doctor, He Said, She Said, oraz Babie lato, wcieliła się także w komiksową postać Wilmy Flinstone w filmie Między nami jaskiniowcami. Inne filmy, w których zagrała, to, między innymi: Miracle in 34th Street, Moonlight and Valentino, From the Hip, Sweet Hearts Dance, Love at Large, Enid is Sleepig oraz Lesser Prophets. Aktorka zagrała w licznych filmach telewizyjnych, w tym w: Hercules, My Sister’s Keeper, For Their Own Good, Baby 2000, Rescuers: Stories of Courage: Two Women, From the Earth to the Moon, If These Walls Could Talk 2 oraz Battery Park. Obecnie Perkins jest w trakcie zdjęć do filmu Weeds dla kanału Showtime. STOCKARD CHANNING (Dolly) jest jedną z najbardziej szanowanych i różnorodnych aktorek naszych czasów. W swojej karierze zagrała wiele bardzo zróżnicowanych ról filmowych, telewizyjnych i teatralnych. Channing zobaczymy jesienią na ekranie telewizora, wystapi w komedii stacji CBS Out of Practice. Film opowiada o rodzinie lekarzy, których nie łączy nic, poza wspólnym wykształceniem. Aktorka gra w tym filmie ambitną i świadomą swego statusu społecznego panią kardiolog, która już dawno przyćmiła swojego męża (Henry’ego Winklera). Channing od lat odnosi sukcesy zarówno w filmie, jak i w telewizji. W 2003 roku wystąpiła w filmie Stephena Fry’a Bright Young Things, w którym zagrali także Jim Broadbent, Dan Aykroyd oraz Emily Mortimer. Wystąpiła też w filmie Merchanta Ivory’ego Le Divorce, w którym wystąpiły także Kate Hudson, Naomi Watts oraz Glenn Close. W tym samym roku Channing zagrała w filmie Woody’ego Allena Życie i cała reszta, u boku Danny’go DeVito, Woody’ego Allena, Christiny Ricci oraz Jasona Biggsa. W roku 2002 aktorka zdobyła nagrody Emmy oraz Gildii Aktorów Filmowych za przejmującą rolę matki Matthew Shepharda w filmie The Matthew Shephard Story. Ta kontrowersyjna produkcja telewizyjna została oparta na prawdziwej historii studenta, geja Matthew Shephard’a, brutalnie pobitego i zamordowanego. Jego historia została nagłosniona przez media. W tym samym roku Channing zdobyła nagrodę Emmy po raz drugi, tym razem za rolę Pierwszej Damy Abigail Bartlet w serialu The West Wing. Jedną z najbardziej cenionych ról w karierze Channing jest powtórka jej broadwayowskiego występu jako Ouisa Kittredge (za którą otrzymała nominację do Tony Award) w filmowej wersji Szóstego stopnia oddalenia. Za tę rolę Channing nominowano do Oskara oraz Złotego Globu. Film opowiada historię zepsutej damy salonowej, zaczynającej zdawać sobie sprawę z otaczającej ją pustki życiowej i duchowej. W tym samym roku aktorka otrzymała nominację do nagrody Gildii Aktorów Filmowych za występ w filmie Wayne’a Wanga Smoke. W 2002 roku Londyńscy Krytycy Filmowi docenili jej grę w filmie Business of Strangers. Szósty stopień oddalenia nie był jedynym sukcesem scenicznym aktorki. Channing zrobiła karierę na Broadway’u. W 1999 nominowano ją do nagrody Tony za rolę Eleanor Aquitane w sztuce The Lion in Winter, w której zagrał też Lawrence Fishburne. Do jej innych osiągnięć scenicznych należą rola w sztuce Joe Egg, za którą otrzymała nagrodę Tony. W sztuce tej wcieliła się w postać żony walczącej ze swym mężem, by pomóc swojemu poważnie upośledzonemu synowi. Inne osiągnięcia aktorki to role w przedstawieniach House of Blue Leaves, Four Baboons, Adoring the Sun, The Little Foxes, Hapgood, Woman in Mind, The Rink, the Golden Age, They’re Playing Our Song oraz oryginalna produkcja Love Letters. Channing wcieliła się także w kultową, zepsutą dziewczynę Rizzo w słynnym filmie Grease, w którym w rolach głównych wystąpili John Travolta oraz Olivia Newton-John. Channing następnie pojawiła się w innych ambitnych produkcjach, takich jak Life or Something Like It, Isn’t She Great, Totalna magia, Twilight, Klub pierwszych żon, Moll Flanders, To Wong Foo, Thanks for Everything! Julie Newmar, Married to It, Meet the Applegates, Staying Together, Destiny, Heartburn, The Men’s Club, The Fortune, The Cheap Detective, Sweet Revenge, The Big Bus oraz Without a Trace. Do telewizyjnych osiagnięć Channing należy film stacji Lifetime The Truth abort Jane; miniserial It’s A Girl Thing; telewizyjny film stacji USA Network An Unexpected Life; The Road to Avonleam Disney Channel; Perfect Witness HBO; zrealizowane przez CBS David’s Mother, Echoes in the Darkness, i On Tidy Endings; Confessions of an Ugly Stepsister oraz the Prosecutors dla NBC; Lily Dale; produkcje Hallmark The Room Upstairs; Silent Victory; The Story of Kitty O’Neal; The Stockard Channing Show na CBS oraz The Girls Most Likely To. Channing mieszka obecnie w Nowym Jorku i w Los Angeles. CHRISTOPHER PLUMMER (Bill) niedawno zakończył prace nad wspaniale przyjętą produkcją Sir Jonathana Millera Król Lir, za którą otrzymał nominację do nagrody Tony. Od ponad 50 lat Plummer jest jednym z najbardziej cenionych aktorów angielskich, weteranem ponad 100 filmów. Jego kariera na scenie i w radiu, zarówno francusko, jak i anglojęzycznym, rozpoczęła się w rodzinnym mieście Montrealu. Zadebiutował w Nowym Jorku dzięki Evie Le Galliene w 1954 roku, wystąpił w licznych nagrodzonych produkcjach na Broadwayu oraz londyńskim West Endzie, takich jak oparta na sztuce Archibalda MacLeishaa, produkcja Elegio Kazana J.B, zagrał tytułową rolę w musicalu Anthony’ego Burgessa Cyrano. Za rolę tę Plummer otrzymał swoją pierwszą nagrodę Tony. Aktor wystąpił niedawno na Broadway’u w sztuce Barrymore, która przyniosła mu nagrody Tony, Drama Desk, Outer Critics Circle Award, nagrodę imienia Edwina Bootha, nagrodę Koła Krytyków Bostońskich, nagrodę imienia Jeffersona, a także nagrodę Los Angeles’ Ovation dla najlepszego aktora w latach 1997-1998. Plummer był także jednym z czołowych aktorów Britain’s National Theatre, z czasów, gdy teatrem kierował Sir Laurence Olivier. Aktor był też podporą The Royal Shakespeare Company, występował na festiwalu teatralnym Stratford, grał w sztukach reżyserowanych przez Sir Tyrone’a Guthriego oraz Michaela Langhama. Ma w swoim dorobku większość dużych ról repertuaru klasycznego. Kariera filmowa Plummera rozpoczęła się, kiedy Sidney Lumet zaprosił go na plan filmu Stage Struck. Od tamtej pory pojawiał się gościnnie w wielu cenionych filmach, w tym w wyróżnionych Oskarem The Sound of Music, Człowiek, który chciał być królem, Bitwa o Wielką Brytanię, Waterloo, The Silent Partner, Dragnet, Daisy Clover, Star Trek IV, Malcolm X, Dolores Clairborne, Wolf, Dwanaście Małp, Murder by Decree, Somwhere in Time, Nicholas Nickleby Douglasa McGratha i w wielu innych. Do ostatnich sukcesów Plummer’a należą występy w nominowanym do Oskara filmie Michaela Manna Informator, w którym wcielił się w rolę dziennikarza telewizyjnego Mike’a Wallace’a, za którą otrzymał nagrody krytyków filmowych z Bostonu, Los Angeles, Chicago oraz Las Vegas; zagrał też w nagrodzonym Oskarem filmie Rona Howarda Piękny Umysł, a także w Ararat Atoma Egoyana. Ostatnie filmy z jego udziałem to Aleksander Olivera Stone’a oraz Skarb narodów. Wkrótce zobaczymy go w filmie New World w reżyserii Terrence’a Malicka, a także w politycznym thrillerze produkcji Warner Bros. Pictures Syriana. Aktor wystąpi także w filmie Il Mare. Dwa ostatnie filmy znajdą się na ekranach jeszcze w tym roku.

GARY DAVID GOLDBERG (Reżyser/Producent/Scenarzysta) urodził się w Brooklynie, w Nowym Jorku, 25 czerwca 1944 roku. Przez długi okres studiował, początkowo na Brandeis University (od roku 1962), edukację zakończył na Uniwersytecie Stanowym San Diego w 1975 (w międzyczasie uczył się w rozmaitych innych szkołach). Przeniósł się potem do Hollywood, gdzie chciał spróbować swoich sił jako scenarzysta. W 1976 roku otrzymał swoją pierwszą, prawdziwą pracę w MTM, został scenarzystą The Bob Newhart Show. Nadal pracując dla MTM objął posadę korektora fabuły, a potem producenta serialu Tony Randall Show, a potem producentem Lou Grant. W 1980 był producentem wykonawczym i reżyserem filmu The Last Resort. W 1981 roku Goldberg opuścił MTM, aby założyć swoją własną firmę UBU Productions. Pod jej egidą zrealizowano dziewięć seriali telewizyjnych, w tym niesamowicie popularny Family Ties, który stacja NBC nadawała nieprzerwanie od 1982 do 1989 roku, a także doceniony przez krytykę Brooklyn Bridge, nadawany przez CBS w latach 1991-1993. We współpracy z DreamWorks UBU wyprodukowała także serial Spin City, który gościł na ekranach stacji ABC przez sześć sezonów. Goldberg jest laureatem licznych nagród, takich jak nagroda Emmy przyznana mu za współprodukcję serialu Lou Grant, czy Emmy za scenariusz do odcinka Family Ties, A,’My Name is Alex; uzyskał także pięć kolejnych nominacji do Emmy za seriale Lou Grant oraz Family Ties; jest laureatem nagrody Peabody za Lou Grant; przyznano mu dwie nagrody Gildii Scenarzystów, jedną za odcinek serialu M*A*S*H*, drugą za „A,’My Name is Alex” z Family Ties; otrzymał pięć nominacji do tej samej nagrody za odcinki seriali Lou Grant, Making the Grade, Family Ties; pięć nagród Humanitas za seriale Lou Grant i Family Ties, a także pięć kolejnych nominacji do tej nagrody. Przyznano mu nagrodę Gildii Producentów w roku 1991, jest też laureatem nagrody Valentine Davies, przyznanej mu za wkład do przemysłu rozrywkowego. W 1992 ukazał się w Sali Sław Broadcasting Magazine. Nagradzano także serial Brooklyn Bridge– Złotym Globem w kategorii najlepszego serialu komediowego, nagrodą Humanitas Prize a także nominacją do tej nagrody. Serial otrzymał także nagrodę Christopher, dwie nagrody widzów dla najlepszej komedii, oraz osiem nominacji do Emmy. W 1989, Goldberg wyprodukował i wyreżyserował swój pierwszy film fabularny dla wytwórni Universal Pictures Tato, w rolach głównych wystąpili w nim Jack Lemmon, Tedy Danson oraz Olympia Dukakis. Goldberg jest także autorem scenariusza do tego filmu, napisanego na podstawie ksiązki Williama Whartona pod tym samym tytułem. Kolenym filmem reżysera był Bye Bye Love, z udziałem Paula Reisera, Matthew Modine’a oraz Randy’ego Quaida, występującymi w rolach trzech rozwiedzonych ojców, spędzających weekend, podczas gdy ich dzieci odbywaja karę aresztu domowego. Goldberg jest żonaty z doktor Dianą Meehan. Razem wychowują dwójkę dzieci, Shana i Cailin. SUZANNE I JENNIFER TODD (producentki) prowadzą spółkę producentką Team Todd, mającą umowę pierwokupu z firmą Revolution Studios. Przed założeniem własnej firmy obie siostry uczęszczały do renomowanej szkoły filmowej Uniwersytetu Stanu Kalifornia, pracowały także wraz z Joelem Silverem w wytwórni Warner Bros. Pictures. Wyprodukowały tam filmy Now and Then i G.I. Jane, a także najbardziej oglądany w historii HBO film If These Walls Could Talk. Kierując Team Todd Jennifer Suzanne wyprodukowały film Austin Powers, który zarobił na całym świecie ponad pół miliarda dolarów brutto; Boiler Room, dramat o Wall Street, w którym wystąpili Giovanni Ribisi oraz Ben Affleck, nominowany w 2001 roku do nagrody Independent Spirit Award jako najlepszy film fabularny oraz za najlepszy scenariusz; Memento, doskonale oceniany film niezależny, który zdobył w 2000 roku nagrodę Independent Spirit Award dla najlepszego filmu obyczajowego. Za kolejną cześć filmu stacji HBO, If These Walls Could Talk 2, Vanessa Redgrave otrzymała wszystkie ważniejsze nagrody aktorskie włącznie z Emmy, Złotym Globem oraz Nagrodą SAG Award. Kolejnym filmem w planach Team Todd jest komedia romantyczna Prima, w której wystąpią Maryl Streep oraz Uma Thurman. Film wszedł na ekrany amerykańskich kin 28 października 2005. Niezwykle pracowite siostry pracują obecnie nad filmem Untitled Julie Taymor Project, musicalem opowiedzianym za pomocą piosenek Beatlesów oraz nad projektem Zoom, familijną komedią przygodową opartą na komiksie Zoom’a Academy for the Super Gifted, gdzie w rolach głównych występują Tim Allen oraz Courtey Cox. Oba filmy wejdą na ekrany w 2006 roku. CLAIRE COOK (autorka powieści) jest autorką trzech bestsellerowych powieści, Multiple Choice, Must love dogs oraz Ready to Fall. Była jedną z jurorek Thurber Prize for American Humor oraz członkinią fakultetu Cape Cod Writer Center. Mieszka na Południowym Wybrzeżu Massachussetts z mężem, dwójką nastoletnich dzieci oraz psem. Pracuje obecnie nad swoją czwartą powieścią, która – być może – także zostanie wykorzystana przez Hollywood. Multiple Choice, trzecia powieść Cook, znalazła się na drugim miejscu bestsellerów według BookSense latem 2005 roku. Została także hitem BookSense w kategorii książek w twardej oprawie, a także przebojem klubu książkowego BarnesandNoble.com, More Magazine Don’t Miss, oraz klubów książkowych Book-of-The-Month i Literary Guild. Ekranizacja Multiple Choice pojawi się na ekranach dzięki firmie Working Title. Książka Must Love Dogs z 2002 roku, na podstawie, której zrealizowano film Facet z ogłoszenia, była przebojem Barnes & Noble oraz BookSense, zarówno w wersji w twardejm jak i miękkiej okładce. Rekomendowały ją także kluby książkowe Book-Of-The-Month Club i Literary Guild. Cook pisała swoją pierwszą powieść, Ready to Fall (2000) w samochodzie, w fordzie Windstar, czekając na powrót córki z pływalni, zwykle o piątej rano. Szczęśliwie, udało jej się opuścić minivan i obecnie pisze w swoim domowym gabinecie. Autorka ma doświadczenie w wielu zawodach. Była nauczycielką wychowania fizycznego (włączając pływanie w morzu), kreatywnego pisania, oraz kierowniczką montażu w stacji radiowej. Zainteresowani mogą odwiedzić jej stronę internetową www.clairecook.com. BRAD HALL (producent wykonawczy) jest długoletnim współpracownikiem Gary’ego Davida Golberga. Ich wspólna praca zaowocowała nagrodzonym serialem stacji CBS Brooklyn Bridge, w którym Hall występił w roli scenarzysty, producenta oraz reżysera jednego odcinka; wspólnym dziełem obu filmowców jest także komedia obyczajowa Bye Bye Live. Hall pisał scenariusze, reżyserował i występował w serialach telewizyjnych stacji NBC,\ABC oraz CBS, pojawiał się jako aktor lub scenarzysta w odcinkach programów Saturday Night Live, Frasier (scenarzysta), Watching Ellie (twórca/scenarzysta/producent). Wystąpił w niewielkiej rólce aktora w filmie Facet z Ogłoszenia. RONALD. G. SMITH (producent wykonawczy) rozpoczął swoją karierę jako asystent produkcji w pierwszym filmie Stevena Spielberga The Sugarland Express. Od tamtej pory pracował jako kierownik produkcji filmów takich jak Loosing Isaiah, The Glimmer Man, Złoto pustyni, Kod dostępu and Looney Tunes: Back In Action. Smith był także producentem lub producentem wykonawczym filmó Fire Down Below i Gods and Generals, a także serialu telewizyjnego Scarecrow and Mrs.King. Piastował stanowisko wiceprezesa do spraw produkcji wytwórni Warner Bros. Picture, nadzorował realizację filmów Tango i Cash, Batman, Zabójcza Broń 2 i innych. Niedawno Smith wyprodukował film Around the Bend, w którym w rolach głównych wystąpili Christopher Walken i Michael Caine. JOHN BAILEY (zdjęcia) jest jednym z najbardziej znanych i cenionych operatorów amerykańskich, współpracował z szeregiem znanych reżyserów, takich jak Paul Schrader, Lawrence Kasdan, Michael Apted, John Schlesinger, Robert Redford, Herbert Ross, Wolfgang Petersen, Jonathan Demme, Robert Benton, James Brooks oraz Sam Raimi. Ostatnie filmy, nad którymi pracował Bailey, są: The Producers: The Movie Musical, The Sisterhood of Traveling Plants, Incident at Loch Ness, How to Loose A Guy In 10 Days, The Kid Stays in the Picture, Boskie sekrety siostrzanego stowarzyszenia Ya-Ya oraz Party na słodko. W swojej karierze Bailey zajmował się realizacją zdjęć do hollywoodzkich filmów należących do głównego nurtu, takich jak The Big Chill, Ordinary People, The Accidental Tourist oraz Lepiej być nie może, lecz również autorskich, niekomercyjnych filmów, takich jak dzieło Normana Millera Tough Guys Don’t Dance czy film Jasona Millera The Championship Season, a także obrazów nietypowych dla swojego gatunku jak Swimming to Cambodia czy Krótka historia czasu. Ukoronowaniem pracy Bailey’a jest wyjątkowa nagroda Artistic Achievement Award, którą otrzymał na Festiwalu Filmowym w Cannes za pracę nad filmem Paula Schradera Mishima: A Life In Four Chapters. Bailey jest żonaty z montażystką filmową Carol Littleton. Obydwoje należą do Rady Uczelnianej Academy of Motion Picture Arts and Sciences. On sam przez kilka semestrów był wiceprezesem Amerykańskiego Stowarzyszenia Filmowców. NAOMI SHOHAN (kierowniczka produkcji) udowodniła niedawno, że posiada talent do kierowania produkcją przy okazji realizacji filmu Constantine dla wytwórni Warner Bros. Pictures. W roli tytułowej w tym filmie wystąpił Keanu Reeves. Wcześniej Shohan odpowiedzialna była za kierowanie planem podczas realizacji filmu wojennego Antoine Fuqua Łzy słońca, z Brucem Willisem w roli głównej, pracowała także na planie dramatu tego samego reżysera Dzień próby, w którym wystąpiły gwiazdy takie jak zdobywca Oskara Denzel Washington oraz nominowany do tej nagrody Ethan Hawke. Shohan kierowała produkcją nagrodzonego w 1999 roku Oskarem dla najlepszego filmu obrazu American Beauty, z Kevinem Spacey’em oraz Annette Bening w rolach głównych. Constantine był jej trzecim filmem, na planie, którego pracowała z Keanu Reevesem. Wcześniej spotkali się podczas realizacji dramatu Słodki listopad i Feeling Minnesota. W rolach głównych w tym drugim filmie wystąpili Keanu Reeves oraz Cameron Diaz. Shohan kierowała ponadto produkcją dreszczowca Teaching Mrs. Single, z Helen Mirren i Katie Holmes; thrillerem akcji Zabójczy układ(również w reżyserii Antoine Fuqua); Playing God, White Man’s Burden, z Johnem Travoltą; oraz Zebrahead, w reżyserii Anthony’ego Drazana. ERIC SEARS (montażysta) zakończył niedawno prace nad filmami Komórka oraz Destination 2, oba filmy wyreżyserował David Ellis. Montażysta pracował wcześniej nad filmami On the Line; Grzech pierworodny; Cheaters, za który nominowano go do nagrody Gildii Montażystów Filmowych; Body Shots oraz The Rat Pack dla HBO, które nominowano do nagród Emmy oraz Gildii Montażystów Filmowych. Sears zdobył zarówno Emmy jak i nagrodę Gildii Montażystów Filmowych za pracę nad filmem Gia, zrealizowanym dla stacji HBO, w roli głównej w filmie tym wystąpiła Angelina Jolie. Pozostałe osiągnięcia Searsa to The Sixth Man, Szklanką po łapkach, Houseguest, The Positively True Adventures of the Alleged Texas Cheerleader Murdering Mom, za który nominowano go do nagrody Gildii Montażystów Filmowych, Encino Man, Tato oraz Wired. Był również współmontażystą Mighty Ducks II oraz Hot Shots!. Na potrzeby małego ekranu Sear zmontował pilota serialów Karen Sisco, The Boys, The Court Martial of Jackie Robinson, za ten ostatni otrzymał nominację zarówno do nagrody Emmy, jak i do nagrody Gildii Montażystów Filmowych. Do jego pozostałych osiągnięc telewizyjnych należa Baby M, Queenie, Into Thin Air oraz Północ i południe II, za wszystkie cztery seriale otrzymał nominacje do nagród Gildii Montażystów Filmowych. Sears pracował też nad bardzo popularnym serialem Miami Vice. ROGER BONDELLI (montażysta) ostatnio pracował nad filmem obyczajowym Man of the House dla reżysera Stephena Hereka. Jego wcześniejszym dziełem jest montaż filmu Eurotrip, wyprodukowanego przez Ivana Retmana na podstawie scenariusza Aleca Berga, Davida Mandela oraz Jaffa Schaffera. Jeszcze wcześniej Bondelli zmontował film Dickie Roberts: Farmer Child Star, wyreżyserowany przez Sama Weismana. Był to już trzeci film, który montował dla tego reżysera, wcześniejsze dwa to George of the Jungle oraz Bye Bye Love. Montażysta pracował także przy realizacji filmów Snow Dogs, w reżyserii Briana Levanta, wyprodukowanego przez Jordana Kernera; Anna i król; Ever After, Fools Rush In; Czy to ty, czy to ja?; Who is Cletis Tout?, był także współmontażystą Duch i Mrok. Na robiącej duże wrażenia liście osiągnięc telewizyjnych Bondelli’ego znajdują się dwa sezony popularnego serialu Moonlighting, za który nominowano go do nagrody Emmy w 1986 roku. Nagrodę tę montażysta otrzymał w 1987. Zmontował jeden sezon serialu Designing Women, za który otrzymał kolejną nominację; jego dziełęm jest montaż jednego sezon serialu Midnight Caller (kolejna nominacja do Emmy); dwa sezony Brooklyn Bridge, za które otrzymał dwukrotnie nagrodę Gildii montażystów Filmowych oraz kolejną nominację do Emmy w roku 1992. Bondelli rozpoczął swoją karierę rozwożąc pocztę w stacji telewizyjnej w Los Angeles, był wtedy jeszcze uczniem szkoły średniej. Udało mu się uzyskać przeniesienie do działu filmowego, pracę tam rozpoczął jeszcze na studiach. Potem, w charakterze praktykanta zatrudnił się w firmie Spelling-Goldberg Productions, później zaś awansował na asystenta montażu, którym był przez kolejne pięć lat, pracując na potrzeby wielu seriali telewizyjnych, pilotów oraz Filmów Tygodnia, zanim został w pełni wykwalifikowanym montażystą. CRAIG ARMSTRONG (muzyka) nie wie, co to bariery. Nie ma znaczenia, czy komponuje muzykę klasyczną, filmową, czy też nagrywa własne albumy solowe, współpracując z takimi wykonawcami jak Madonna, Massive Attack czy U2 – jedyne, co się liczy, to muzyka. Armstrong jest absolwentem klas skrzypiec i kompozycji Royal Academy, po ukończeniu szkoły muzycznej związał się z teatrem, został kompozytorem rezydentem w Tron Theatre w Glasgow. Napisane przez niego kompozycje sceniczne wykorzystuje także Royal Shakespeare Company. W licznych opracowanych przez niego tematach znajdują się dźwiękowe ilustracje Romeo and Juliet Baza Luhrmanna, za które otrzymał nagrodę BAFTA; Moulin Rouge, nagrodzony Emmy i nagrodą imienia Igora Novello, a także wyróżnieniem Amerykańskiego Instytutu Filmowego. Kolejną nagrodę imienia Igora Novello kompozytor otrzymał za muzykę skomponowaną do The Quiet American Luchino Viscontiego, jest też autorem muzyki do filmów Kolekcjoner kości oraz nagrodzonego Oskarem One Day in September. Jego dzieła klasyczne to opera skomponowana specjalnie z okazji festiwalu w Edynburgu, hołd dla Luchino Viscontiego, a także inne liczne utwory na orkiestrę dla Northern Sinfonietta, The Scottish Chamber Orchestra, BT Ensemble oraz Royal Scottish National Orchestra. W świecie muzyki pop stał się jednym z najbardziej poszukiwanych kompozytorów i aranżerów. Jego współpraca z Massive Attack nad ich albumem Protection sprawiła, że nagrali z nim płytę solową jako Melankolic. Kompozytor nagrał następnie solowe płyty The Space Between Us oraz As If to Nothing, w ramach, których współpracował z Evanem Dando nad subtelnym Wake Up In New York oraz Davidem McAlmont’em, by wymienić tylko dwa znane nazwiska. Kiedy grupa Melankolic rozpadła się, Armstrong postanowił wydać trzeci album solowy Piano Works. Album jest radykalnie inny, przeplatany pięknymi partiami fortepianu z jego tematów filmowych oraz utworów, które skomponował dla Massive Attack. Na płycie zawarte są także zupełnie nowe utwory. Album Piano Works ukaże się wraz z filmem noszącym ten sam tytuł, który reżyser David Bernard nakręcił w Paryżu. Również jeszcze w tym roku Armstrong wyda album Film Works, zawierający jego najlepsze utwory. Niedawno Armstrong zagrał dwa wyjątkowe koncerty w Ameryce. Wystąpił w Weil Recital Hall w Carnegie Hall, po którym dał wspaniały koncert na Sudance Film Festival w stanie Utah.