Jak na współtwórcę "Ody Do Radości", Komasa poszedł na łatwiznę - wlaściwie to trochę o niczym jest. Potwornie wyszła też główna rola pani Kijowskiej... potwornie w każdym znaczeniu, bo jeśli mówimy że postać buduje się za pomocą oczu, to pani poległa na tym gruncie jak Polacy pod Żółtymi Wodami. Nieobecne, prywatne spojrzenie, beznemiętne gapienie się w dal nijak nie sprzyjało autentyczności postaci.

Poza tym jakieś to wydumane było. Ble.