Postać Johna Falstaffa pojawiła się w kilku sztukach Szekspira, nazywanych kronikami. I oto, twórcy filmowego Falstaffa pozbierali epizody tej drugoplanowej postaci i opowiedzieli jego historię. Sam film ma również swoją własną, być może wartą opowiedzenia historię - kreatywny dyrektor Orson Welles miał spore problemy, aby ukończyć swe dzieło, a potem spory prawne spowodowały, iż o Falstaffie na wiele lat zapomniano. Ponad 50 lat po premierze dzieło to powróciło do oficjalnej dystrybucji.

Nie można odmówić filmowi ambicji od strony realizatorskiej. Mamy zbliżenia, grę światła i wreszcie całą sekwencję batalistyczną. Z dzisiejszej perspektywy niestety, ta ostatnia nie jest najciekawsza. Mamy walkę, jaką zobaczymy w wielu innych filmach. Dopiero pojedynek dwóch postaci wnosi kontynuację wątku fabularnego. Gdyby film był bardziej teatralny, nie straciłby na swojej treści.

Postaci posługują się kwestiami wprost wyjętymi ze sztuk Szekspira i kroniki historycznej z XVI wieku. Język ten służy lepiej dramatycznym scenom, podczas gdy Falstaff był pomyślany jako drugoplanowy komediant. Za dużo jest właśnie tego humoru przy doniosłych środkach wyrazu. Henryk IV jest w pełni szekspirowską postacią, która zbytnio kontrastuje ze zgrają Falstaffa. Podobnie buntownicy, których sprawa kończy się w 2/3 filmu.

Interesujące, co sam Welles powiedział o tym filmie. Otóż chciał pokazać dramatyzm losu Falstaffa. Ale czy współczesny widz nie wyciągnie wniosku, że bohater zapracował na swój los? Czy ta historia naprawdę niesie zamierzone przesłanie? Cóż, na to pytanie poszczególni widzowie odpowiedzą różnie.