50 lat przed pogonią Luisa De Funesa za geniuszem zła o zielonej twarzy, Francuzi zrealizowali pierwszą adaptację opowiadań Pierre’a Soureste’a i Marcela Allaina. Wersja z początku XX wieku różni się znacznie od tej komediowej. Tutaj wszystko jest raczej klasycznym kryminałem, o powolnym rozwoju akcji. Fantomas jest sprytny, ale nie aż tak jak jego najnowsza wersja, dysponuje jedynie zaufanymi ludźmi, oraz dobrymi informacjami. Inspektor Juve jest za to dużo bardziej bystry, potrafi szukać tropów, choć za czasem poszukiwania prowadzą go do błędu.
Intryga nie jest zbyt skomplikowana, niektóre sceny stanowczo za długie (nie wiem na przykład czemu służyło pokazywanie przedstawienia w teatrze) ale czemu się dziwić skoro tak wtedy kręcono. Niemniej warto zobaczyć starego Fantomasa, nie tylko dla porównania z nowym, ale dla atmosfery i z faktu że z perspektywy ówczesnego widza to faktycznie był dynamiczny film, mimo że dziś wydawać się może, iż akcji tu w ogóle nie ma...