Film Grażyny Bryżuk dokumentuje narodziny ruchu feministycznego w Polsce po roku 1989. Składa się z serii wywiadów przeprowadzonych przez reżyserkę z aktywistkami i badaczkami kultury. Autorka przełamuje w nim typową dla telewizji poetykę "gadających głów" ujęciami obserwacyjnymi z mieszkań bohaterek, obrazami współczesnej, krakowskiej ulicy. Poszczególne wywiady wydają się być coraz bardziej osobiste, dzięki czemu udaje się nie tylko opowiedzieć o zmianach w kulturowym paradygmacie i postrzeganiu płci, lecz także uchwycić rozkwitającą niezależność. Ich słowa i działania zaprzeczają obecnym w kulturze stereotypom, które Bryżuk umieszcza w formie napisów na planszach napis: "Prostytucja wiąże się tylko z żeńskim typem seksualizmu", "Mądrość pokoleń: Każda kobieta pragnie założyć rodzinę", czy "Wszystkie kulturowe osiągnięcia są dziełem mężczyzn". Kluczowy moment filmu stanowi sekwencja protestu kobiet, który odbył się w kwietniu 1990, gdy komisje senackie obradowały nad projektami zakazującymi przerywania ciąży. Kobiety zrzeszone wówczas w takich organizacjach jak eFKa czy Federacja na Rzecz Kobiet i Planowania Rodziny walczyły o ogłoszenie referendum w sprawie ustawy aborcyjnej. Do tego jednak nie doszło i Sejm RP uchwalił w roku 1993 prawo dopuszczające przerwanie ciąży tylko w przypadku zagrożenia życia lub zdrowia kobiety, gwałtu lub nieodwracalnego uszkodzenia płodu.