Dumont pokazuje swoich bohaterów w sposób obiektywny, nie ocenia ich czynów. Zestawia proste, rutynowe życie na francuskiej wsi z wojną toczącą się gdzieś na pustyni. Wszystko jest pokazane bez cienia patosu. Mężczyźni podczas walk nie są herosami, ani cyborgami zaprogramowanymi na zabijanie, potrafiącymi scyzorykiem...

bruno kręci własną wersję Łowcy Jeleni, z jednakową niewzruszonością, niejako nawet mimochodem, przygląda się okrucieństwu i gwałtom tak jak kamieniom na drodze..

Na wojnie jest gorzej niż we Flandrii, ale niektórzy chcą się przekonać o tym osobiście.

Flandria to północna część Belgii. nie Francja.

Dwie odległe scenerie - francuska wieś i bliżej niesprecyzowany konflikt zbrojny - są u Dumonta tą samą, przerażającą pustynią uczuć i siedliskiem odrętwienia. Ta chłodna obserwacja emocjonalnego niedorozwoju, który powoli konsumuje bohaterów, miejscami przywodzi na myśl dokonania Michaela Haneke. Gdyby tylko Drumont...

Powiem tak ..... To nawet dramat nie jest. To raczej pseudonaukowy raport na temat stanu francuskiego rolnictwa, świadomości społecznej i polityki międzynarodowej, przy czym machnięty ręką zafiksowanego na oryginalność kolesia, którego nikt nie lubił w szkole filmowej.