Szczerze? Zdecydowanie wolę Pacino w bardziej mrocznych historiach, lepiej mu wychodzi
granie mniej pozytywnych postaci niż tutaj (Gorączka, Adwokat Diabła, Bezsenność).
Bo co my tu mamy? 50-letniego faceta, który zachowuje się jak chłoptaś w podlotach i stroszy
piórka do swojej koleżanki z nowej pracy. Może i to miało być urocze, ale ja tego jakoś nie
kupuję.
A z drugiej strony Michelle Pfeiffer mająca w swoim dorobku jednak bardziej wyraziste role, jak
w Młodych Gniewnych (tak, wiem, że to było później) czy Niebezpiecznych Związkach, tutaj jawi
się jako jakaś miałka, smutna kobietka, która z jednej strony niby odkręca wszystkim te słoiki,
a z drugiej nie potrafi być nawet zadowolona (o szczęściu nawet nie wspominam) bez faceta,
mimo że tak naprawdę życie ma przyjemne (znajomi, przyjaciele, rodzina). Tak, ja wiem, że
wszyscy pragną miłości i chcą tą drogą osiągnąć spełnienie i to dlatego tak, ale ponownie:
jakoś tego nie kupuję w jej wykonaniu.
Owszem, film był momentami zabawny, sytuacyjnie też zdarzały się przyjemne scenki, ale
całość: nie bardzo dla mnie.
Pacino był za fajny, za bardzo cool, za bardzo luzacki, zbyt ostentacyjnie żuł tą swoją gumę, za
dobry był z niego chłoptaś w skórze prawie 50-latka.
Pfeiffer zbyt nijaka, słabo-silna, bez czegoś takiego w środku, co choć trochę przyciąga.
Ale jasne, obejrzeć można, ale najwyżej raz.