Eksperymentalny film fabularny, w którym Antony Hickling badawczo przygląda się mrocznym i grząskim terenom przemocy i seksualności, łącząc języki tańca, poezji i performance. Ten trudny i wymagający skupienia obraz łączy w sobie poetykę szamańskiego obrzędu przejścia z popkulturowymi kliszami uległości/dominacji, bazując głownie na dekonstrukcji kulturowych klisz. Warto dodać, że sam Hickling doktoryzował się z teorii queerowych i sztuk performatywnych, konsekwentnie traktując język filmowy jako pole naukowych i artystycznych eksploracji. Jego projekty stały się zresztą przedmiotem wielu prac naukowych i przyniosły reżyserowi nagrody i uznanie na całym świecie.