Wiele osób ma problemy ze zrozumieniem fabuły, tymczasem jest ona dość prosta. Motywem przewodnim w filmie jest koszmar dziecka, z którym nie umie sobie ono poradzić i wspomnienia którego kiedyś wracają z destruktywną dla psychiki siłą.

Anna w dzieciństwie była molestowana. To właśnie ta dziewczynka, która co jakiś czas pojawia się w snach i w wizjach, i w którą zmienia się Anna w końcowej scenie. Z czasem bohaterka zapomniała o koszmarze i ułożyła sobie życie, jednak wspomnienia pozostały w jej podświadomości. Jej gapowatość, naiwność (scena przy kolacji, gdzie zachowuje się jak dziecko), a także fakt, że pozwalała się wykorzystywać swojemu przełożonemu, dowodzą, że nigdy nie uwolniła się od koszmaru.

Wyjazd na odludzie, do dworku owianego mgłą tajemnicy, wyzwala w Annie ukryte wspomnienia. Tyle, że nie wychodzą one wprost. Zamiast przyjąć do świadomości fakt, że była kiedyś molestowana, Anna zaczyna łączyć swoje wracające przebłyski przeszłości z dziećmi, którymi ma się opiekować. Wmawia sobie, że Miles i Flora są zagrożone przez duchy ludzi, którzy żyli kiedyś w tym dworku i którzy byli kochankami. Postanawia za wszelką cenę bronić dzieci przed wyimaginowanym niebezpieczeństwem, nie zauważając, że przez to sama zmienia ich życie w koszmar. Na końcu, jak pamiętamy, przerażona jej zachowaniem Flora dostaje ataku astmy i trafia do szpitala. Zostawszy sama z chłopcem Anna kontynuuje swoje irracjonalne zachowanie i próbuje ocalić go przed "duchem". W końcu wpada do pokoju Milesa, gdzie znajduje wykonany przez niego rysunek, na którym to ona, a nie jakieś duchy, jest przedstawiona jako zagrożenie, od którego dzieci pragną uciec. Przez chwile zdaje sobie sprawę, co zrobiła i zaczyna płakać. Po chwili jednak szaleństwo bierze w niej górę i dopada chłopca, prawie go dusząc. Kiedy (istniejący tylko w jej wyobraźni) duch zbliża się do okna, żąda od Milesa, by wymówił jego imię. (Może mieć to związek z jej prawdziwym gwałcicielem, kiedy była dziewczynką - przez wiele lat starała się zapomnieć jego twarz i imię i teraz, kiedy wspomnienia wyszły na wierzch, sądzi, że zło odejdzie, jeśli zostanie nazwane... ale to kwestia wolnej interpretacji). Kiedy chłopiec, który pragnie tylko uciec od Anny, wymawia imię mężczyzny, który kiedyś się powiesił w dworku, kobieta jest szczęśliwa - w swoim szaleństwie sądzi, że ocaliła dziecko, że zło zostało odpędzone. Nawet nie zauważa, że chłopiec tonie, bo już jest kompletnie zwariowana - w wyobraźni znowu staje się dziewczynką, której gwałciciel kiedyś wyrządził straszną krzywdę.