Film, który zapoczątkował zjawisko ekspresjonizmu w sztuce filmowej. Uznawany powszechnie za pierwszy w historii film grozy. Początkowo kręcony tuż po klęsce Niemiec w I wojnie światowej obraz miał być metaforą despotycznej władzy cesarskiej, sterującej życiem obywateli, bez oglądania się na potrzeby społeczeństwa. Jednak produkujące film studio DFG Berlin nie zgodziło się na takie przesłanie i nakazało reżyserowi zmianę zakończenia. Zamiast pamfletu na stary ustrój powstało arcydzieło o ludzkiej psychice, ukazujące jej fantazje, lęki, pragnienia, żądze, wynaturzenia, zaskakujące formą i finałem. Wszystko oprawione w niezwykłą warstwę wizualną. Scenografia - różnokształtne przedmioty, abstrakcyjnie przechylone, wykrzywione i wymalowane krętymi, zygzakowatymi wzorami wzorami niczym z sennego koszmaru domy, geometryczne drzewa, trapezoidalne okna, drzwi, pozakręcane dachy - stanowi integralną część opowieści. Do tej pory dekoracje były tłem, tu stały się sposobem wyrazu równorzędnego z grą aktorów, nadające nastrój filmowi. Innowacją była także charakteryzacja. Oczy podkreślone grubym, ciemnym tuszem podkreślającym grozę i psychologiczny wydźwięk obrazu. Ciekawy jest sposób ukazania przez Wienego postaci o wyższym statusie społecznym. Radca miejski, policjanci siedzą na bardzo wysokich taboretach - symbol wyższości nad zwykłym obywatelem. Ten pomysłowy element świadczy o pierwotnym przesłaniu filmu. Do historii weszła scena przebudzenia somnambulika Cezara, dokonującego mordów na mieszkańcach miasteczka pod wpływem hipnozy tytułowego doktora. Sztuka dla sztuki, poezja.