Gattaca to w gruncie rzeczy dwa filmy: soft science fiction i ckliwy dramat psychologiczny z wątkiem kryminalnym. Przebijał się głównie ten drugi. Właściwie tłem dla filmu mogłaby być zwykła rzeczywistość z akcentem na podziały klasowe bo jego główna ideą jest to, że każdy może osiągnąć, co chce, jeśli ma siłę marzyć. Tutaj, zamiast podziałów klasowych, mamy eugenikę, która pozwala dodatkowo zadać pytanie o istotę człowieczeństwa i to, co tworzy człowieka. Odpowiedź na to pytanie jest bardzo ciekawie udzielona i skłania do melancholii. Dodatkowo tło science fiction nadawało filmowi niesamowity klimat i pozwalało na kilka ciekawych rozwiązań fabularnych. Futuryzmu w tym filmie nie można traktować całkiem na serio, co zresztą sugeruje sam reżyser – pomimo zaawansowanych technologii bohaterowie żyją jak w latach 60-70.

Film ma bardzo banalny i prosty scenariusz oraz płytki wątek romansu, ale dzięki pięknym kadrom, scenografii i malarskiej muzyce zyskuje głębię i dodaje postaciom psychologii, której nie trzeba przedstawiać w fabule. Kadry przekazują znacznie więcej niż sama historia, która w rzeczy samej jest bardzo uniwersalną i wtórną powiastką filozoficzną. Mimo wszystko warto obejrzeć film, natomiast pomimo „pozytywnego zakończenia” jest on bardzo depresyjny.