I to nie tylko ze względu na poruszony, kontrowersyjny temat (choć to oczywiście też), ale także na piękną muzykę i wspaniałe zdjęcia (sceny w cyrku i lot na paralotni... Po prostu bajka!).
I nie można temu filmowi w żaden sposób przypiąć łatki pornografii, choć odważnych scen w nim nie brakuje... Są one jednak tak głębokie, poruszające, po prostu doskonale zagrane! "Gdy zapada noc" przywróciło moją wiarę w prawdziwe kino. Ucierpiała ona po ostatnich premierach, których sklasyfikować nie można inaczej niż jako "szmira". Pascale Bussières, Rachael Crawford, a także Henry Czerny zagrali wyśmienicie! Czerny był doskonały w scenie, gdy odkrył zdradę Camille i rozmawiał z nią o tym. Główne aktorki wspaniale oddały uczucie łączące ich bohaterki, odważnie złamały kulturowe tabu, nie naruszając przy tym dobrego smaku - przynajmniej w moim poczuciu. Bussières troszkę zbyt mocno uczepiła się miny "zagubionej cierpiętnicy / nieszczęśliwej grzesznicy", ale i tak pięknie wyraziła rozterki i duchową przemianę swojej bohaterki.
Melancholijny i niezwykle intrygujący nastrój doskonale współgrający z podkładem muzycznym, niezbyt szybkie tempo, które paradoksalnie nie nudzi, lecz magnetyzuje, nie pozwalając oderwać się sprzed ekranu przez półtorej godziny, sceny pozornie spokojne, lecz "kipiące" od emocji, to tylko niektóre z elementów tego niewątpliwego arcydzieła, które zadecydowały o tym, że wystawiłem 10/10. To dopiero drugi film, któremu daję na filmwebie "maxa". Okazuje się, że będę musiał zweryfikować mój system oceniania, bo ten drugi, któremu też dałem 10 nie może się równać z "Gdy zapada noc"...