Raoul Ruiz nigdy nie należał do reżyserskiego mainstreamu, stąd też - dość niesłusznie - wiele jego filmów nie zyskało należytego rozgłosu, a dziś można je chyba nazwać zapomnianymi. Twórca ten zdołał wypracować sobie dość oryginalny styl, zarówno wizualny jak i konstrukcyjny swoich filmów, nieraz balansując na granicy surrealizmu, dodatkowo wspierając się erudycją z zakresu historii sztuki czy psychologii.

Wątki te spaja w jedno "Genealogia zbrodni", być może jeden z najlepszych filmów w karierze Ruiza, okraszony gwiazdorską obsadą. Ciekawa jest już sama konstrukcja chronologiczna, rozgrywająca się na trzech płaszczyznach czasowych - wątek Rene i Jeanne (czyli chłopaka który zamordował swoją ciotkę), następnie Rene i Solange (jego adwokatki) i wreszcie przesłuchanie Solange na komisariacie [SPOILER] po tym jak popełniła ona zbrodnię wskutek wpływu Rene. Formalnie mamy więc do czynienia z rasowym kryminałem, jednak odkrywanie kolejnych kart historii nie bierze się z rozwikływania śledztwa, a zagłębiania się w psychologię postaci i relacje pomiędzy nimi.

Wrażenie robi złożona fabuła ze znakomicie połączonymi wątkami i ciekawie nakreślonymi postaciami, która spodobać się może na pewno miłośnikom filmów D. Lyncha. Wątki freudowskie zostały w ten film idealnie wkomponowane i choć film nie nalezy może do gatunku tych najbardziej porywających, to jednak pod względem mozolnego i misternego rozplanowania fabuły stanowi wysoki przykład artystycznej klasy.