Odczuwam to inaczej niż recenzent. Znamienna wydaje mi się scena w łóżku, kiedy bohater wyznaje, że musi odpocząć od bliskich. Oczywiście - nie krzyczy, nie macha rękami, nie burzy się. To człowiek skryty. Nie przypadkiem - lata działania w państwie podziemnym zebrały swoje żniwo. Co więcej, te lata, ta działalność, musiały pozostawić na nim warstwę spiżu. To człowiek, który ma świadomość, że musi być pomnikiem.

Ale wszystko ma swoją cenę. Pomnik dobrze wygląda na cokole, ale nie nadaje się do kochania. Nil ponosi klęskę jako homo socialis i przyznaje się do niej. Przecież zdziwienie jego żony nie jest bezzasadne, kiedy "Nil" wyjawia, że po latach niewidzenia się z nią i dziećmi musi od nich odpocząć. Ta jedna scena naprawdę wiele mówi o człowieku, który kryje się pod spiżem.