kompromis między kinem dydaktyczno-historycznym, a dramatem człowieka. czy udany, czy też nie – ocena należy do Was. ja widzę to tak...

zwolennicy wartkiej akcji, mocnego przekazu, jaskrawej perspektywy historycznej, będą nieco zawiedzeni. oprócz jednej sceny retrospektywnej – zamachu na niemieckiego zbrodniarza ( swoją drogą niezły element kina akcji, co się nie często zdarza) – fabuła toczy się dość leniwie. sporo czasu poświęcił reżyser na pokazanie Emila Fieldorfa od strony ojca, dziadka, męża. po powrocie ze zsyłki poznajemy go jako człowieka bez złudzeń, który to sam nie podejmuje, ale wręcz odradza samobójczą walkę z sowieckim okupantem. tych, którzy oczekiwali heroizmu 24h/dobę, zapewne taki obraz mocno rozczaruje.

jak zwykle po tego typu produkcjach pojawiają się głosy ‘humanistów’, zniesmaczonych martyrologiczno-narodowościowo-heroiczną oprawą. przeszkadza im wszystko co choćby zahacza o temat walki o niepodległość, o honor, o dobro nadrzędne etc. zatem i tutaj mają mnóstwa pola do kontestacji, bo film choć przeważnie pokazuje Fieldorfa –człowieka, ma silną historyczną wymowę.

dla niektórych za mało dla innych za dużo, dla mnie jest to rozsądny kompromis, nie pozbawiony jednak pewnych słabości. wyjaskrawienie historycznego tła, redukcja pewnych dłużyzn fabularnych, oraz uwypuklenie Fieldorfa-żołnierza, zadziałałoby na jego korzyść. niemniej, film jak najbardziej wart polecenia.