W rzeczy samej! Komentarz celny i znamionujący emocjonalną spostrzegawczość albo nawet empatię odczuwaną wobec bohaterów filmu. Postać Barbary, znakomicie odtwarzana przez Catherine Keener, faktycznie jest bardzo intrygująca. Podoba mi się jej ledwie skrywana zazdrość i poczucie porażki wobec wyboru przez Joe kobiety młodszej i bardziej urodziwej (ale też będącej przeciwieństwem przemijania - "My Włosi umiemy się bawić"). Wyboru cokolwiek przypadkowego, bo to właściwie Joe zostaje poderwany przez własną studentkę, nie odwrotnie. Ale postać Colina nie została potraktowana po macoszemu, jak piszesz. Taka po prostu jest jego obecna rola w życiu córek. Młodszej może zaoferować maksymalne oddanie, bezapelacyjną akceptację i wyrozumiałość wobec jej lęków. Dla starszej jest już tylko zbyt natrętnym, choć troskliwym ojcem, którego wypierają na mniej znaczące miejsca pierwsi kochankowie. Właśnie aspekt dojrzewania jest w tym filmie równie ważny. Dojrzewania do rozmaitych ról, jakie przychodzi nam pełnić, czasem zupełnie niespodziewanie i pewnie też trochę wbrew sobie. Bardzo ciekawy portret rodzinny w pięknym otoczeniu i odtrutka dla techniczno-postmodernistycznego bełkotu kina akcji.

nietrafnie użyłeś tutaj słowa postmodernistyczny.