Nie będę się rozpisywał na temat tego filmu. Pierwszy raz widziałem go 4 lata temu i do dzisiaj mimo wielokrotnych senasów, komentarzy, analiz odkrywam w nim coś nowego, coś innego. Film, który stał się moją inspiracją i sprawił, że pokochałem kino. Nigdy tego nie zapomne. Na forum wiele opisujuecie, dyskutujecie na różne tematy, chwalicie, krytykujecie, ja ze swojej strony chciałem napisać tylko o tym, co urzekło mnie najbardziej i odkryłem to dopiero nie dawno. Chodzi o śmierć. O poetycką wizje śmierci Ridley'a Scott'a. W żadnym innym obrazie nie widziałem takiej śmierci. Scott pokazał nam, że może być ona... piękna. Maximus idzie przez łany pszenicy, delikatnie je dotykając, słychać powiew chłodnego wiatru, wschodzące słońce, w tle piękna nieziemska muzyka, a to wszystko to tylko droga do raju, do raju, w którym za chwilę przeminą wszystkie smutki i cierpienia. A odnajdzie się spokój, szczęście, a przede wszystkim miłość. Ktoś mi kiedyś powiedział, że jeżeli śmierć wygląda tak jak w ,,Gladiatorze", to on się jej nie boi. I rzeczywiście moge się z tym zgodzić. Poezja.

Pzdr!:)