"Gladiator" to bez wątpienia film, który na długo pozostaje w pamięci. Urzeka przede wszystkim jego widowiskowość i rozmach. Już początkowa, niezwykle realistyczna scena walki Rzymian z Germanami zasługuje na to, aby przejść do historii kina. Dalsze sekwencje filmu również utrzymane są w klimacie nawiazującym do najlepszych tradycji Hollywood: wartka akcja, dobre aktorstwo, imponujaca scenografia i świetna muzyka Hansa Zimmera i Lisy Gerrard sprawiają, że film od początku do końca przykuwa uwagę. Główny bohater, Maximus, świetnie zagrany przez Russella Crowe, jest osią akcji i z jego perspektywy widzimy ówczesny Rzym. To także Crowe w głównej mierze przyczynił się do sukcesu filmu. Uwiarygodnił postać Maximusa, który z jednej strony jest typowym twardzielem, ale z drugiej również wrażliwym człowiekiem. Za pomocą oszczędnych ale sugestywnych środków wyrazu pokazał dramat Maximusa, który, niejako zmuszony przez umierającego cesarza do zostania "honorowym obrońcą Rzymu", naraża się na represje ze strony zazdrosnego Kommodusa i musi podjąć z nim walkę. Z początku z niechęcią wykonywana misja, staje się jego głównym celem, kiedy dochodzą do niej osobiste rozrachunki z synem cesarza.
Jako gladiator Maximus początkowo sprawia wrażenie, jakby nie zależało mu na wygraniu żadnej z walk, jednak, mimo że na jego twarzy widać rezygnację, nie poddaje się do ostatniej chwili. Jego zwycięstwo nad Kommodusem nie ratuje Rzymu ale zyskuje Maximusowi uznanie tłumu, a tym samym zwycięstwo moralne nad zepsutym cesarzem.

To fakt, że jest filmie kilka przesadzonych chwytów (np. przerysowana monumentalność Koloseum, która zbyt dosłownie sugeruje potęgę Rzymu, patetyczność, niekiedy razi także zbyt nowoczesny język) ale "Gladiator" jest przecież widowiskiem i rolę swoją spełnia znakomicie.