Pomijając oczywiste wady w wykonaniu i logice (lub jej braku) oraz inne słabości i niedorzeczności, była jedna rzecz, która najbardziej wkurzała mnie w tym filmie, a mianowicie tytułowy czerwony kapturek. Sammy była słaba, tępa, powolna i równo dobrze mogłoby jej nie być. Szeryf wyrządził wilko(łako)m więcej krzywd i strat niż ona przez cały film i to mnie niesamowicie mierzwiło.
Podchodząc do tego filmu byłam przygotowana na beznadziejne efekty specjalne, denną grę aktorską, bezsensowny scenariusz, banalność, przewidywalność itd. Oczekiwałam tylko jednej jedynej rzeczy w tym dziadostwie: silnej laski (czego nie dostałam), która skopie komuś dupy w widowiskowy sposób. No i ostatecznie to zrobiła, ale ani to nie było widowiskowe, a nawet ledwie to było widać! Nie wiem czy śmiać się nad własną głupotą, że zabrałam się do tego seansu z JAKIMIKOLWIEK oczekiwaniami, czy płakać nad straconym czasem. Może jedno i drugie byłoby właściwie.
A najgorsze jest to, że moja bujna wyobraźnia podpowiada mi, że z tego MÓGŁ być dobry film! Magia, czerwony kapturek jako strażnik lasu dziedzicząc moc po babci, która odprawiła jakiż ciemno magiczny rytuał, jakieś ciemne moce opętujące miejscowe wilki, coś w ten deseń. Cóż, przypuszczam, że nawet najbardziej durny pomysł mógłby być ciekawy, gdyby zabrali się za niego utalentowani ludzie i uzyskali odpowiedni budżet...