Wbrew pozorom nie jest to takie nieprawdopodobne zakończenie. Co prawda wpadłam na nie jakoś w połowie filmu i się potwierdziło, ale nie tylko dlatego, że wiele podobnych motywów się w świecie filmowym przewinęło. Niestety, z punktu widzenia psychiatrii takie rzeczy się zdarzają, traumą i strata może prowadzić w skrajnych przypadkach do takich zaburzeń a nawet do choroby psychicznej, obsesji, schizofrenii i wielu innych. Zdarzały się również przypadki, że z powodu tej samej traumy przeżywanej wspólnie wykształcił się podobny mechanizm obronny, podobne zaburzenie a w dalszej konsekwencji nawet podobne urojenia. Była kobietą, która po utracie dziecka, jednej z bliźniaczek, walczyła z bólem za pomocą klinicznego, zdiagnozowanego zaprzeczenia do tego stopnia, że nie pamiętała niczego co działo się od momentu utonięcia, łącznie z pogrzebem. Żyjącą córkę traktowała jak uosobienie tej drugiej, jak dwie bliźniaczki w jednej skórze. W efekcie jej córka wykształciła w sobie, również zdiagnozowaną, osobowość wieloraką. Przykładów, gdy nasz własny mózg nas oszukuje, również w kwestii zmysłów można mnożyć. Chociażby sam fakt istnienia koloru różowego. Jeśli potrafimy przekonać samych siebie, wytworzyć i dostrzec kolor, który nie istnieje, widzieć go jako żywo, jak możemy wątpić, że mózg jest w stanie ukazać nam rzeczywistość, która nie istnieje pomimo, że ją widzimy, wąchamy, słyszymy, dotykamy, smakujemy?

Różowy kolor nie istnieje? Napisz coś więcej?