Kolejny znakomity film mogacy byc nazywany klasyka kina w tym przypadku
sensacyjnego. Trzymajacy w napieciu, dopracowany do perfekcji, z genialnymi scenami
strzelanin, poscigow, czy innych. Trzeba wspomniec o super zdjeciach i muzyce (nie bylo
jej duzo ale byla fajna). Przez to ze w tym dziele rezyser zmieszal sceny typowe dla filmu
sensacyjnego, z zyciem prywatnym postaci, bardzo emocjonalnym zyciem, to widz mogl
polubic i sie utozsamic z postaciami co w momentach dramatycznych, wstrzymywalo
dech w piersiach widza, z troska o zycie poszczegolnych bohaterow. Wspominajac o
bohaterach grzechem bylo by nie wspomjiec o aktorach. Robert de Niro i Al Pacino, jak
zawsze staneli na wysokosci zadania, ale o ich oskarowych zdolnosciach aktorskich
wszyscy wiemy, lecz zaskoczyl mnie Val Kilmer, pokazujac ze ter moze byc b dobrym
aktorem. Postaci grane przez Ala i Roberta, choc stojace po dwoch stronach barykady,
byly bardzo podobne. Obydwoje uparci, bezwzgledni, oddani w calosci swojej pracy,
zagubieni i samotni ( w gruncie rzeczy). Do tego ciekawe, sceny, teksty np: ten z
przyjsciem Ala do swojego domu i zobatrzeniu kochanka, monolog jego zony na sofie na
poczatku filmu, czy chocby tekst "Te dupki moga sie zabijac, Ty nie" ;) Ten film nie jest
typowym, pustym filmem sensacyjnym, w ktorym chodzi tylko o strzelanie, bo w nim jest
duch prawdziwej rzeczywistosci, prawdy, postaci sa bardzo realne i emoconalne. To film
wlasnie o poszukiwaniu bratniej duszy, o znalezieniu swojego miejsca w szeregu,
samotnosci, cierpieniu nie tylko fizycznym, pokonywaniu problemow. Polecam kazdemu
fanowi kina :)