Oczywiście sentencję: "Jestem sam, nie samotny" wypowiada Neil, a nie - jak błędnie napisałem - Vincent!

Zgadzam się z każdym Twoim zdaniem. Ten film to mistrzostwo w każdym calu. Oglądałem go ze 30 razy, i każdy następny z niesłabnącymi emocjami. Tak zawodowej ekipy nie widziałem chyba w żadnym innym filmie. A strzalanina po napadzie na bank puszczona w syst Surround, to kosmos !!! Reality na maxa !!! Właśnie miałem sobie włączyć jakąś lipę z wyporzyczalni, ale odpalę sobie "Gorączkę" 31wszy raz !!! POZDRAWIAM !!

hmmmm kolejny post, który czyta się z radością. Niektóre stwierdzenia wyjąłeś mi z ust :) pozdrawiam

)Pamiętacie motto Neila? I realizację tych słów w praktyce?

Oczywiscie, ze pamietam - do dzis krazy za mna to haslo.

wreszcie ktos cos sensownego napisal, gratulacje, osobiscie film tez mi sie podobal, perelka wsrod tandetnej sensacji

Derek, za to co napisałeś o tym filmie powinieneś dostać oskara. Jesteś mistrzunio.
pozdrawiam

Naprawde szacunek dla tej wypowiedzi!. Zgadzam sie z tobą w 100%. i ta scena w kawiarni Mmmmmm.... Pozdrawiam wszystkich fanów tego filmu!

Fajna wypowowiedź. Może kiedyś napiszę coś więcej, ale powiem teraz tylko, że film ten to dobry film.

Kiedyś sądziłem, że wyolbrzymiam swoją chorobliwą wręcz fasynację tym filmem, ale widzę, że nie tylko ja myslę w podobny sposób :). "Gorączkę" obejrzałem późną zimą 1995 roku i po dziś dzień stwierdzam, że nic lepszego do tej pory w kinie nie zobaczyłem. Ten film mną wstrząsnął a podczas ogladania po głowie chodziły mi słowa "geniusz, geniusz, geniusz...". "Gorączki" szukałem wszędzie, nie ominąłem ŻADNEJ emisji w polkiej telewizji (brawa dla TVP1 za puszczenie w panoramie, baty dla TVP2 za ich emicję...). Jak słusznie stwierdziłeś; nikt na ten film nie był przygotowany i sądzę, że jest to bolączka arcydzieł - nie każdy je docenia, nie każdy zauważa to "coś" co ma właśnie "Gorączka". Gdy kupiłem sobie dwupłytowe wydanie DVD z okazji 10-lecia filmu stałem się najszczęśliwszym kinomanem na świecie...
"Gorączka" to geniusz, najlepszy dramat policyjny wszechczasów, trzymający w napięciu za każdym razem, wspaniale zagrany, piekielnie życiowy i klimatyczny. Brawa dla Michaela Manna, brawa dla ALa Pacino i Roberta DeNiro, którzy stworzyli niezapomniany duet, najwspanialszy duet w historii kina.

Miło poczytać takie komentarze i przekonać się, że są ludzie doceniający takie klimaty :) "Gorączka" to w moim prywatnym zestawieniu jeden z filmów wszechczasów. Inteligentne, niebanalne i poruszające kino. To film, który przy każdym kolejnym seansie niezmiennie fascynuje. Co wzbudziło mój największy szacunek, to genialnie nakreślone, bogate i wielowymiarowe portrety bohaterów. Wszystkie postacie - jak słusznie zauważył autor wątku - od 3 planu po główne gwiazdy są doskonale ujęte w scenariuszu i fantastycznie zagrane. W centrum znajdują się oczywiście obaj antagoniści. Pojedynek gigantów, profesjonalistów w każdym calu - policjanta i przestępcy ale także dwóch wybitnych aktorów, ikon amerykańskiego kina, którzy wznoszą się tu na wyżyny swojego talentu. Ich posatcie są tutaj na pierwszym miejscu - ich życiowe postawy, wybory i działania. One napędzają akcję. Obaj bohaterowie to bowiem ludzie nieustępliwi, zdecydowanie dążący do celu, świadomi, biorący swój los w swoje ręce. A przy tym - jak każdy człowiek - ulegający emocjom i namiętnościom. Postacie żywe i intrygujące. Dlatego też ich konfilkt tak angażuje widza. Chyba żaden film nie wciągnął mnie tak mocno w świat bohaterów jak "Gorączka" i nie zaangażował emocjonalnie do tego stopnia - za każdym razem gdy oglądam scenę, w której Neil zamiast jechać na lotnisko decyduje się odszukać Waingro mam ochotę krzyczeć: "nie rób tego!"... To samo jest w scenie, gdy Hanna odbiera pager w szpitalu i jedzie do hotelu, gdzie jest McCauley... I choć nie ma pewnie osoby, która nie chciałaby, żeby film skończył się inaczej, wiemy, że to było nieuchronne. Neil i Vincent postąpili zgodnie ze swoją naturą - nie mogli inaczej. Pierwsze spotkanie tej dwójki jest niesamowitą sceną. Jej zwyczajna sceneria, wspomniany brak fajerwerków, luźna atmosfera kontrastuje z wyjątkowością samego spotaknia dwóch niezwykłych ludzi (tylko geniusz jakim jest Mann mógł rozegrać najważniejszy moment filmu a przy tym historyczne spotknie Pacino z De Niro w ten sposób - podczas rozmowy przy kawie). Ludzi stojącyh po dwóch stronach barykady, a jednak pod wieloma względami podobnych, darzących się szacunkiem, a może też sympatią. Nie wiem jak inni, ale ja po prostu wstrzymuję przy tej scenie oddech ;) A finałowa konfrontacja mnie po prostu rozwala. Drugiej tak przejmującej sceny jak końcówka tego filmu chyba nie ma...
Rozpisałem się trochę, ale "Gorączka" to dzieło, które trudno opisać w dwóch zdaniach. Jest jeszcze tyle aspektów tego filmu, nad którymi możnaby długo się rozwodzić, ale chciałem tu zwrócić uwagę na to, co wydało mi się najwżniejsze i decydujące o tym, że jest to film, który zostawia wszystkie podobne daleko w tyle. Co do całej reszty to dość powiedzieć, że to obraz ze wszech miar godny podziwu, dopracowany w każdym szczególe, po prostu doskonały. Jego wielkość nie polega jednak tylko na sumie wszystkich części składowych, z których każda jest mistrzostwem świata (zdjęcia, muzyka, montaż itp.) ale na tym trudnym do zdefiniowania "czymś", co mają tylko najwybitniejsze filmy :)
Pozdrawiam wszystkich wielbicieli "Gorączki"!

Prawda.

Wykopalisk powinno się dokonywać tylko w wypadku wartościowych postów.
Gratuluje wyboru.

Święte słowa.