Wieczorem 16 czerwca 1816 roku, w willi Diodati nad jeziorem Genewskim, spotkali się: George Lord Byron, poeta Percy Bysshe Shelley, jego kochanka Mary Godwin (później Mary Shelley), jej przyrodnia siostra Claire (gra ja Kanadyjka Myriam Cyr) i młody włoski lekarz - oficjalnie biograf Byrona, a potajemnie w nim zakochany - doktor Polidori. Podczas kolacji nad jeziorem rozpętuje się burza. Rozmowa toczy się wokół matafizycznych zainteresowań Shelleya i dziwnych eksperymentów doktora. Dialog podsycany alkoholem i opium, przekształca się w gorączkowe majaczenie, będące wstępem do nocy pełnej namiętności, erotyki, koszmaru i lęku. Byron prowokuje zebranych do swoistej psychodramy, w której każdy ma ujawnić swoje najtajniejsze obsesje. Byron szuka ukojenia w ramionach służącej, która przypomina mu jego przyrodnią siostrę Augustę. Polidori ucieka w świat narkotycznych zjaw. W końcu fantazje, sny i rzeczywistość zlewają się w całość niemożliwą do rozróżnienia. Przekonani, że dom opanowały upiory, zebrani próbują egzorcyzmować je podczas piwnicznego seansu czarnej magii. Z kolei Mary, na pograniczu szaleństwa, jest o krok od popełnienia samobójstwa. Poranek rozwiewa wszelkie koszmary. Pod wpływem nocnych przeżyć Mary zaczyna snuć dziwną opowieść o homunkulusie, która potem przekształci się w sławną na całym niemal świecie opowieść o doktorze Frankensteinie. Doktor Polidori będzie autorem równie sławnego opowiadania o wampirze Drakuli.

Podstawa tego dramatu grozy są pamiętniki Mary Shelley, która wiele lat później opisała tę noc, kończąc swoją relację takimi słowami: "W najwyższym stopniu przerażające są efekty wszelkich ludzkich poczynań, wzywających zdumiewający mechanizm działań Stworzyciela. Kiedy się powiodą, rezultat musi przerazić artystę. W ślepej panice ucieknie od swego ohydnego dzieła, przejęty zgrozą."

Świat widm wywołanych wyobraźnią wrażliwych artystów jest przerażający, ale cała piątka biograficznych bohaterów nie potrafi ukryć chorobliwej fantazji zarówno samą sytuacją, jak i poszczególnymi jej elementami.

To, co oglądamy na ekranie jest wytworem wyobraźni i projekcją obsesji Mary Shelley (Natasha Richardson). Natomiast ona sama wydaje się być w filmie Kena Russella postacią drugoplanową. Kaleki, brutalny George Gordon/Lord Byron (za tę rolę Gabriel Byrne dostał nagrodę International Fantasy Film), rozhisteryzowany Shelley (wspaniały ekscentryczny Julian Sands), szpetny i pogrążony w swych chorobliwych obsesjach dr John Polidori (Timothy Spall), oni są wciąż na pierwszym planie, lecz ich pełne sprzeczności działania nie tłumaczą się samą złożonością psychiczną tych ludzi. Widz orientuje się, że przez cały czas ogląda ich jak gdyby w lustrze, a tym lustrem jest świadomość Mary Shelley, najbardziej może normalnej, ale i najsilniej straumatyzowanej.

Tak więc najpierw mamy do czynienia z biografią niezwykłych, romantycznych postaci, potem filmem erotycznym i wreszcie klasycznym gotyckim filmem grozy. Lecz reżyser Ken Russell w historii strasznej nocy w willi Diodati nie znalazł okazji, by z imaginowanej biografii znanych ludzi wyprowadzić bardziej skomplikowaną grę psychologiczną albo psychopatologiczną. Noc, chociaż wypełniona bez reszty nadzwyczajnymi wydarzeniami, zaczyna widzowi się dłużyć. A potem noc rozwiewa wszelkie senne koszmary.