Dramat obyczajowy przeradzający się w krwawe zakończenie, tak pewnie odbiera ten film większość osób. Dla mnie to obraz bardzo smutny, wręcz dołujący. Aoyama to dobry człowiek, bardzo samotny, chcący wypełnić pustkę po zmarłej żonie. Asami, to nieszczęśliwa dziewczyna, która maltretowana fizycznie i psychicznie przez wuja, jego żonę, a potem ojczyma, w dorosłym życiu staję się nieśmiałą, zamkniętą w sobie osobą z naleciałościami psychopatycznymi. Wydaje mi się, że Mike chciał pokazać, iż w normalnym świecie miłość Aoyamy i Asami byłaby możliwa, szczególnie widać to w retrospekcjach z restauracji kiedy Asami zwierza się ile bólu doświadczyła w dzieciństwie. Niestety nasz świat nie jest do końca normalny, dewiacje seksualne i różne inne chore metody zaspokajania własnych pragnień są na porządku dziennym, a szczerość to towar prawie niedostępny. Asami umiejętnie gra uczuciami i pragnieniami Aoyamy, zastawiając pułapkę na kolejną męską ofiarę. Idealny wygląd zewnętrzny (ostatnio jedna z dominujących cech przy doborze partnera) skromność, inteligencja to cechy, pod którymi może wciąż kryć się coś niebezpiecznego, kłamliwego. Zakochując się w naszym fałszywym (ale wymarzonym przez nasz mózg) wyobrażeniu o kimś z zaślepieniem brniemy w związek z ludźmi uzależnionymi od seksu, alkoholu, narkotyków, przemocy oczywiście w przekonaniu, że trafiliśmy na ideał. Nie zwracamy uwagi na sygnały, brakuje nam ostrożności, jednym słowem jesteśmy nadzy, obsesyjnie poświęcając się naszemu obiektowi westchnień."Gra wstępna" tylko potwierdza, że dzisiejsze związki są w większości oparte na obłudzie. Chcemy na pierwszej randce (to takie jakby przesłuchanie wzajemne kobiety i mężczyzny) pokazać się z najlepszej strony, stąd gramy kogoś innego i upiększamy swój życiorys, dodajemy sobie cech, które są w modzie. Czasem robimy to aby partner nas zaakceptował, obawiając się, że zdradzenie naszych wad może go odstraszyć. Często jednak jedna albo druga strona szuka korzyści materialnych, seksualnych, albo z chęci zemsty za krzywdę jaką przeciwna płeć wyrządziła nam w przeszłości. Asami chce kochać i być kochana ale jej opiekunowie zamiast pielęgnować w niej to uczucie, krzywdząc ją kompletnie zniekształcają obraz miłości jako zadawania niewyobrażalnego cierpienia. Z dzieciństwa nie wynosi żadnych pozytywnych cech. Nie umie inaczej okazać uczucia mężczyźnie, jej miłość to tortury, agonia, nienawiść, czerpanie przyjemności z bólu. Mimo wszystko jest wciąż zagubioną dziewczynką, ukrytą pod płaszczem okrutnej i psychopatycznej osobowości. Niestety z psychologicznego punktu widzenia nie ma dla niej ratunku. Dzieciństwo to kluczowy okres życia każdego człowieka, jeśli w nim dochodzi do rażących nieprawidłowości, bolesnych doznań człowiek kształtuje siebie na ich podstawie. Nie rodzimy się źli, każdy seryjny morderca doświadczał jakiejś krzywdy w młodym wieku. Końcowe tortury to wołanie o pomoc ukrytej gdzieś w środku przestraszonej małej Asami, która chciała tylko aby ktoś obdarzył ją szczerą i pełną ciepła miłością. Mimo okrutnego cierpienia jakie zadała Aoyamie, patrząc na umierającą Asammi czułem współczucie i smutek, bo nie miała wpływu na swoje dzieciństwo. Ludziom, którzy nigdy nie zaznali miłości rodziców, bardzo trudno jest otworzyć się na miłość, to często bariera nie do przejścia.