Dla mnie - niezwykle dojrzały obraz, okrojony z wszystkiego, co zbędne (z wyjątkiem - dla mnie - jednej sceny...). Muszę polecieć banałami: w wielu momentach zabawny, w wielu gorzki i szorstki.

Można drwić z tego etosu twardego weterana, jednak przedstawia to w jakiś sposób problem dotąd rzadko w kinematografii dotykany. Ten film nie jest analizą koszmarów żołnierza, nie jest wypruwaniem flaków przeszłości i rozbijaniu na cząstki umysłu szaleńca, pomyleńca czy rasisty. Może i cała historia jest ubrana do jakiegoś stopnia w banał, ale jak słyszę i czytam, że to ,,taka sobie prościutka historia", to aż chce się przytoczyć słowa głównego bohatera: ,,nic nie wiesz o życiu i śmierci". Śmierć potrafi przywoływać najgorsze instynkty, zrzucać na nas największe brzemiona i zrywać w nas najsilniejsze więzi. Sam się o tym przekonałem.


I teraz, kiedy wiadomo już, że to ostatni film aktorski Eastwooda, jest coś, co przygnębia... a jednocześnie buduje. Dla mnie to znaczna postać w historii kina, zwłaszcza jeśli chodzi rozdział reżyserski.