Zewsząd dochodziły do mnie niezwykle entuzjastyczne opinie na temat nowego filmu Clinta, więc gdy w końcu znalazłem chwilkę, by Gran Torino zobaczyć spodziewałem się prawdziwej filmowej uczty. I muszę przyznać, że jestem zawiedziony. Film nie jest zły, ba rzekłbym nawet, że jest jednym z lepszych filmów, które w tym roku zawitały do naszych kin, jednak po tych wszystkich pozytywnych recenzjach, które do mnie docierały liczyłem na zdecydowanie więcej. Film jest strasznie przewidywalny (wiem, że coraz ciężej stworzyć obraz, który zaskoczy widza, ale...), troszkę zbyt dużo w nim patosu a bohaterowie drugoplanowi (np. rodzina Walta) są strasznie przerysowani i jednowymiarowi. Pod tym względem daleko mu do choćby "Rzeki tajemnic". Ale mimo tych drobnych mankamentów ogląda się go bardzo dobrze, trochę wzrusza, jeszcze bardziej bawi (większość dialogów z udziałem Walta), ciekawie podsumowuje poprawność polityczną.
Do kina pójść z całą pewnością warto, jednak arcydziełem bym "Gran Torino" nazwać się nie ośmielił. Ode mnie 8/10.