Zaskoczył mnie ten film. Nie spodziewałem się bowiem, że będzie on miejscami tak bardzo zabawny, że pomimo poważnego tematu znajdzie się w nim jeszcze miejsce na śmieszne sceny. Nie przypuszczałem także, że polubię samego głównego bohatera - gderliwego starszego faceta, trzymającego się sztywno swoich zasad, ksenofoba i rasistę. Myślałem, że będzie on bardziej negatywną postacią, że będzie bardziej nieznośny, nieprzyjemny. Fakt, Walt jest bezczelny i sarkastyczny (jednakże nie dla zasady), ale w swojej zgryźliwości jest także... sympatyczny. Osobiście dziwnie się trochę czułem, zdając sobie sprawę, że jego postępowanie jest dla mnie całkowicie zrozumiałe, a rzeczy, które go wkurzały, także i mnie w prawdziwym życiu strasznie denerwują.

Zupełnie nie wyobrażam sobie "Gran Torino" bez Clinta Eastwooda. Nikomu, z całą pewnością nikomu, nie udałoby się w tak przekonujący i prawdziwy sposób zagrać Walta, weterana wojny w Korei, emerytowanego pracownika Forda, faceta z zasadami, który tęskni za starym porządkiem, za lepszą przeszłością. Jeżeli faktycznie to była ostatnia rola Eastwooda (tak jak zapowiadał) to pożegnał się z aktorstwem w naprawdę wielkim stylu. Ogromne brawa. Szkoda jedynie, że sam film już taki genialny nie jest. Fakt, to dobre kino w trochę starym stylu, mówiące o zacieraniu się różnic kulturowych i dostosowywaniu się do zmian w świecie, niestety jednak momentami zbyt powolne i cierpiące od niedoświadczonych aktorów drugoplanowych. Chwilami również zbyt dosłowne i przewidywalne. Obejrzeć można, z powodu Eastwooda nawet warto, ale ogólnie rzecz biorąc bez rewelacji…

7/10