"Gremliny" Joe Dantego to już dzieło kultowe. Tytułowe stworki dorobiły się niemal własnej mitologii. Być może słusznie, bo film z 1984 roku to kawał bardzo dobrej, klimatycznej i przede wszystkim pomysłowej czarnej komedii. W 1990 roku napędzeni sukcesem pierwszej części Dante i scenarzysta Chris Columbus (późniejszy twórca hitów o Kevinie samym w domu oraz w mieście, a także dwóch pierwszych opowieści o Harrym Potterze) tworzą "Gremliny 2". Akcję przenieśli z zimowego miasteczka do wielkiego szklanego wieżowca w wielkim mieście, co jest już pierwszym objawem symboliki ich filmu - kino wypływa na szerokie wody. O kinie jest tu zresztą wiele - scena kiedy gremliny mordują krytyka filmowego lub ta gdy Hulk Hogan nawołuje do przywrócenia Gremlinów 2 na kinowy ekran. Fabuła niemal identyczna jak w pierwszej części filmu. Gremliny rozmnażają się więc i sieją popłoch wśród pracowników budynku. Dante i Columbus tworzą z tego wiele zabawnych i jednocześnie trzymających w napięciu sytuacji (scena z gremlinem-pająkiem). Kilka scen naprawdę robi wrażenie. Oglądało by się to z niebywałą przyjemnością, jednak całość wyraźnie psuje pójście twórców bardziej w stronę komedii niż horroru, przez co na ekranie dzieją się rzeczy aż groteskowo groteskowe, przesłodzone i nie do przyjęcia dla miłośników pierwszej części. Najbardziej dobitnym przykładem takiego stanu rzeczy może być ostatnia scena "ślubu"... Nie mogę się zgodzić na robienie z moich ukochanych "Gremlinów" kina familijnego, dlatego przyznaję ich sequelowi tylko 5/10 punktów.