Gdy zobaczyłam zwiastun, to miałam podejście identyczne, jak chyba wszyscy: ogromne oburzenie, niesmak, wręcz pewien rodzaj rozpaczy. Jednak zdecydowałam się obejrzeć ten film, aby móc z pełną odpowiedzialnością go ocenić. I, przyznaję — porusza ważny temat. Mamy dorastającą dziewczynkę, otoczoną przez radykalną rodzinę, szukającą jakiegokolwiek wsparcia. Odskocznią stają się dla niej nowe koleżanki, którym próbuje dorównać. Zaczyna oglądać wyuzdane klipy, chce naśladować tancerki, zwrócić na siebie uwagę, co totalnie wymyka się spod kontroli. Finalnie, dość paradoksalnie, dojrzewa do roli dziecka. Bo pierwsza miesiączka nie stworzyła z niej magicznie dorosłej kobiety. Zakończenie bardzo mi się spodobało, ale…

No, właśnie. Ja świetnie rozumiem intencję reżyserki, to, co chciała przekazać. Choć uważam też, że mogła zrobić to w subtelniejszy sposób. Z drugiej strony, kontrowersja przyciąga widownię, dzięki czemu więcej osób może zastanowić się nad problematyką. A ostatecznie, z pewnością mamy też grupy zboczeńców, oglądających film tylko dla młodych ciał. Jak to rozgryźć? Pytanie retoryczne.