Nie jestem fanem Gwiezdnych Wojen, niemniej śledzę losy bohaterów na równi z głosami fanatyków, którzy wiedzą o filmie "wszystko". Może dzięki temu spojrzycie na film oczami człowieka "z zewnątrz". Ludzie, czy wam na prawdę nie przeszkadza, że ten film to pasmo aktorskich pomyłek, płycizna jakaś emocjonalna i błędy reżyserskie? Ja rozumiem, że można coś bardzo polubić, ale to nie jest wystarczajacy powód, żeby obraz na szerokim ekranie i parę gwizdów w dolby digital pomieszało ludziom w głowie.
Efekty specjalne: znakomite - jednak to oczywiste, kiedy weźmie sie pod uwagę na sztab ludzi, który je obsługuje i współczesną technikę, dzieki której mozna pokazać prawie wszystko. Ładne są też wizje krajobrazów obcych planet, trochę gorzej z ich mieszkańcami ale to juz rzecz gustu. Dziwne, że jakos nikt z recenzentów nie zwrócił uwagę na sensacyjne światło, które pada na bohatrerów tak, ze na Ziemi nie udałoby się uzyskac takiego efektu. To powoduje, że sceny w sumie podobnych do ziemskich sceneriach wyglądają jednak obco. Źle, że pokazano tego latającego stworka na Tatooinie - nie trzeba pokazywać rzeczy, których nie potrafi się zrobić dobrze. Mógł przeciez gadać siedząc. Takich drobnych wpadek jest więcej. Ładne kiecki ma Amidala, piękna jest scena walki na miecze Anakina (ta, w której traci na koniec rękę) niestety walka mistrza Jedai spokojnie mogłaby ukazać się w jakimś familijnym filmie niskonakładowym. W sumie śmiesznie, bo widać (film prosty, aż boli i męczy), że właśnie walka mistrza to miało być coś na co wszyscy czekają. O scenie wziętej żywcem z Toma i Jerry (to taka kreskówka dla dzieci) czyli dramacie, który dzieje się na taśmie montazowej chcę zapomnieć. Podobnie rzecz ma się z pietnastominutowym pościgiem na poczatku filmu. Dla odmiany ładne są sceny w przestrzeni kosmicznej, fajne statki i mimo, że w prózni nie ma żadnego dźwięku (czy ja się czepiam?) fajnie świszczą. Trochę poczułem się jak czubek kiedy po raz któryś próbowano mnie przekonać, ze Amidala i Anakin mają się ku sobie... Przecież po dwóch romantycznych scenach juz było juz wszystko wiadomo i nie trzeba mi tego powtarzać kolejnych pięć razy. Zamiast współczucia chyba, które powinno było się we mnie narodzić - irytacja. Zresztą to nieszczęsne dziewczę wypadło na tle reszty najbardziej chyba naturalnie i przekonywująco. Reszta mimo, że dostała prosciuchne role nie dali sobie z nimi rady (może właśnie dlatego, że takie proste)
I jeszcze jedno: pamiętajcie, że piętnascie lat temu mieliscie pietnaście lat mniej - to jak odebraliscie wtedy GW nie jest już niestety do powtórzenia i musicie się z tym pogodzić. Reżyser nie chce zmienić konwencji filmu (i bardzo miło z jego strony) więc wyślijmy nasze młodsze rodzeństwo albo dzieci jesli je mamy, pozwólmy im się zachwycić. Ale my widzieliśmy juz parę filmów więc nie dajmy się ogłupić. Ja wychodząc z kina czułem się trochę staro: film OK ale dla dzieci. Wolę mysleć tak właśnie, bo dla tej opinii istnieje tylko jedna alternatywa: "Atak klonów to porażka", a ja lprzecieżubie Gwiezdne wojny...