Kiedy ściągnął hełm, na sali usłyszałem śmiech. Nie jakiś wybuch, ale kilka osób zachichotało. Na forum również przeczytałem, że jednym z głównych zarzutów wobec filmu jest właśnie jego postać. Nie jestem w stanie tego zrozumieć. Jest to bohater, w którym siedzi dużo, bardzo intensywnych emocji, którym aktor potrafił dać wyraz. Może nie było to mistrzowskie wykonanie, ale nie znowu takie, by uznać je za słabe.
A sama konstrukcja postaci też nie jest zła, z dużą ilością pasji i motywów, których na razie nie poznaliśmy.
Co mnie jeszcze urzekło? Właśnie to ściągnięcie hełmu. I twarz, która się spod niego ukazała. Nie jakiś zakapior, psychopata albo cyborg-zabójca. Normalny, wręcz przeciętny chłopak, nastolatek, taki, jak protagoniści. Nie mroczny, okaleczony lord. Trochę zagubione dziecko.
I w całym filmowym panteonie SW trafił gdzieś na szczyt mojej listy ulubionych postaci. Miło zobaczyć ludzi w tej galaktycznej sadze. A w filmie, który jest wierną kopią IV części, jakąś odmianę.