A przyczyna jest przewidywalna i prosta: to wierna, choć oczywiście uboższa niż materiał literacki, adaptacja. Nie zawsze da się przełożyć pierwotny zamysł pisarza na język filmu tak, aby odbiorca dał się porwać. Tak jest chyba z filmową „Hańbą” – przynajmniej dla mnie. Wszystko wydaje się być w najlepszym porządku i to absolutnie nie jest film zły, ale – właśnie – cokolwiek publicystyczny. Czegoś mi zabrakło, czegoś, co zawiera w sobie np. znacznie skromniejszy film prod. RPA pt. „Wybaczenie”, bodaj z 2004 r. Temat zbliżony, ale wtedy udało się zrealizować obraz, który jest jakby bliższy życia i może mniej wydumany - uznany zresztą w swoim czasie za jeden z istotniejszych filmów nt. procesu „Prawdy i Pojednania” oraz ogólnie zbrodni i konsekwencji systemu appartheidu. „Hańba” to jednak bardziej intelektualny dyskurs, co ma swoje zalety, ale i wady – w pewnym momencie gubi gdzieś rytm i cała opowieść staje się coraz bardziej letnia. Jeśli polecać ten tytuł, to raczej osobom zainteresowanym tematem, niż przypadkowym widzom.