Złożony i precyzyjny film, który zbiera wątki z całego oeuvre reżysera: skompromitowana burżuazja, niebezpieczeństwa technologii, postkolonializm, śmierć (w tym samobójstwo i eutanazja), a do tego jeszcze socjopatyczne dziecko. Co ciekawe, z tego amalgamatu powracających motywów powstaje rzecz świeża i nieco inna niż wszystkie poprzednie filmy tego twórcy. Moim zdaniem to najciekawszy film Hanekego od czasu "Ukrytych" (sic!). Oczywiście "Happy endu" tu tyle, ile zabawnych gierek w "Funny games". Jest tu kilka komicznych momentów (trudno je jednak nazwać wesołymi), ale chyba żaden z licznych wątków nie otrzymuje domknięcia - tak, jak i brakuje klasycznej ekspozycji. Zresztą nie ma tu jakiegoś głównego bohatera. Postaci jest mnóstwo, ale w zasadzie wszystkie są zaledwie zarysowane. Do tego jeszcze reżyser serwuje nam liczne przeskoki w czasie. To wszystko sprawia, że ten film jest trochę takim "rebusem", który zmusza do uważnego oglądania i samodzielnego wyciągania wniosków. Seans staje się więc dosyć wymagający, ale również bardzo satysfakcjonujący. Nie spodziewałem się tak znakomitej formy u tego reżysera, którego ostatnie filmy - choć wszędzie nagradzane i wychwalane pod niebiosa - pozostawiły we mnie spory niedosyt. Tym razem jetem zadowolony i mam ochotę obejrzeć ten film jeszcze raz.