Świetna reakcja -świecie daj mi odpowiedź jak mam żyć-. Film pusty nie jest w żadnym wypadku no ale trzeba zrobić trochę wysiłku aby zobaczyć co w nim tak naprawdę jest. Sądzę że film jest jednak dla Ciebie nieodpowiedni i cokolwiek bym tu nie napisała będziesz miała inne zdanie- I to jest zupełnie normalne.:)

"Oglądając czuję że reżyser chce nam przekazać ze każdy kto decyduje się na życie na przedmieściach, meble z Ikei i 2-3 dzieci musi być nieszczęśliwym frustratem, pozbawionym perspektyw, polotu, po prostu be. A to podejście paskudne, szufladkujące i płytkie. Jak całość fabuły."

To dotyczyło życia schematami a nie w imieniu własnej duszy. W filmie nie chodziło o to że nie można żyć w taki sposób jeżeli komuś to sprawia przyjemność. Ważnym jest natomiast by nie kierować się we własnym cudzym życiem. Jeżeli komuś odpowiada naturalne i proste życie to dlaczego ma się czuć gorszy- przecież nie w tym rzecz ale w tym by być i czuć się szczęśliwym z własnymi wyborami. Konflikt pomiędzy instruktorem i Poppy dotyczył raczej podejścia do szkolnictwa a nie personalnych odniesień pomiędzy nimi. Film jest naprawdę przemyślany ale nie koniecznie będzie się podobał każdemu. To są moje przemyślenia po tym filmie a twoje mogą być zupełnie inne. :)))

W takim razie tym bardziej zastanawia mnie postać siostry. Jeśli nie o krytykę typowej klasy średniej chodzi, to czemu jest ona wykreowana na zgorzkniałą i antypatyczną? Można założyć że jest nieszczęśliwa bo żyje schematem, jednak nie wykazała w trakcie filmu pragnienia innego życia nawet najlżejszym ruchem powiek. Dlaczego reżyser zrobił z niej taką paskudę?

Bo żyła tak jakby nie była zadowolona z tego co robiła. Właśnie taka paskuda bo robiła to co myślała ze wypada a nie była z tego zadowolona Przecież gdyby jej to odpowiadało tak w 100% to była by szczęśliwsza a nie wiecznie nie zadowolona z życia . Przynajmniej ja tak to odebrałam jakby chciała już umrzeć na progu życia więc już myślała o starości. Jak dla mnie to chodziło o kontrast - tu był co prawda bardzo jaskrawy i rażący -aby pokazać że do pełni szczęścia nie potrzebujemy niczego oprócz samych siebie. Dlatego te wszystkie sytuację były tak a nie inaczej pokazane. Ponieważ gdyby bohaterka miała chociażby więcej pieniędzy i lepszą ( ładniejszą)kuchnie. Prawdopodobnie padały by głosy No ona ma pieniądze więc dla tego jest szczęśliwa itp. Kontrast w tym filmie jest w taki sposób zbudowany żeby pokazać że szczęście nie zależny od czegos z zewnątrz . Dlatego tez pokazano kontrast pomiędzy siostrami i nauczycielami Poppy i Scott reprezentowali dwa skrajne podejścia do szkolnictwa i do nauczania.

I chyba właśnie te rażące kontrasty tak osłabiły film. Fakt że brakuje w filmie ludzi żyjących kompletnie inaczej niż Poppy - i będących szczęśliwymi. Przekaz że do szczęścia potrzebujemy wyłącznie samych siebie jak najbardziej ma sens, film jednak bardziej propaguje ten mówiący "szalej i nie pytaj co dalej". Jak dla mnie to po prostu nie działa na dłuższą metę. Kim będzie Poppy za 10 lat, gdy te wszystkie kumpele z którymi teraz imprezuje np. zaczną wychowywać dzieci i będą się w tym spełniać, będą szczęśliwe? Gdy zabraknie facetów do jednorazowego spania, bo przez ten czas znajdą kogoś kto jest dla nich wyjątkowy? Spodziewałam się wiele dobrego po tym filmie, dostałam chichot i pokazanie jak super się żyje gdy za nic nie odpowiadasz. Stąd takie rozczarowanie.

najgorszy film jaki kiedykolwiek przytrafiło mi się oglądać: p