poppy jest straszliwie irytująca (tak, jestem w tej grupie wapniaków) - optymizm optymizmem, pogoda ducha - świetnie, ale w większości przypadków kończy się na chichotaniu z własnych żartów i powiedzonek na każdą okazję. hgl nie jest więc filmem z gatunku nastrajających pozytywnie przez postać, jaką chciałoby się być samemu (jak amelia, do której się go porównuje). na początku zapowiada się całkiem nijako - scenki z życia nie są ani zabawne ani ciepłe i pozytywne, a przede wszystkim drażniące. trzeba się z tą oderwaną od rzeczywistości, gadatliwą istotą oswoić.
potem pojawiają się kolejne wątki (najlepsza, świetna postać instruktora!) i historia nabiera trochę kształtów, a eurofyczną radosność poppy równoważą otaczające ją osoby.
i koniec końców okazuje się, że to film o tym, żeby nie przeginać:)