hell raising again from flatlands, mate!

herbatka, biszkopty i coś do kopania.

studium oblicza, które skrywa rozpacz.

słońce wschodit i zachodit, a mike leigh wciąż robi to, co mu najlepiej wychodzi:
małe wielkie kino cichej desperacji utkane z przemocy, bólu i nieszczęścia.

portret wampira budzi grozę większą niż Nosferatu eggersa.

budzi też współczucie.

a wampir to, mili państwo, w wampirycznej hierarchi z gdzieś pomiędzy johnym z Nagich a czarną dziurą w kosmosie.

a, bo wy nie wiecie jak to działa w zachodniej krainie.. otóż racja bytu wampira polega oczywiście na tym, że zabiera zawsze więcej niż zostawia.

ten wampir stoi w hierarchi najwyżej - wysysa wszystko i nie zostawia nic.

na szczęście - aż do załamania fortyfikacji.
uchylenia szczeliny.
zaproszenia, by wszedł.

wiele będzie takich gestów, spontanicznych odruchów serca dobrej wróżki w tym filmie.

sens wszystkich gestów jest w przedostatniej scenie, tej z mosesem, żelkiem i toastem, ale sens filmu jest nie w tym na co się patrzy, a skąd.

oczy mike'a leigh patrzą już tylko z miłością.

to na pewno nie są tylko jego oczy,
to na pewno są.